Κάθε κληρικός, που συμμετέχει σε συζητήσεις και αντι-παραθέσεις στο Facebook, το Twitter ή το Livejournal και άλλες διαδικτυακές κοινότητες, πρέπει μονίμως να θυμά-ται την ευθύνη, που του επιβάλλει η ομιλία σε δημόσιο χώρο. Οι άνθρωποι σας βλέπουν κυρίως ως ιερείς. Οι απρό-σεκτες και μερικές φορές προκλητικές δηλώσεις μεμο-νωμένων κληρικών ρίχνουν σκιά σε όλη την Εκκλη-σία του Θεού, προκαλούν στη σφαίρα των ιστολογίων κύματα ανταπαντήσεων, όπου στόχος των επιθέσεων δε γίνεται τόσο ο συγγραφέας των αναρτήσεων, όσο όλη η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Κανείς δεν σας απαγορεύει να συμμετέχετε στη ζωή των κοινοτήτων του Διαδικτύου και να σχολιάζετε διάφορα θέματα, αλλά είναι απαραίτητο να ενεργείτε με ορθή κρίση και επιφυλακτικότητα.

Πολύ συχνά δεν καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός είναι απίστευτα ανοιχτός σε εμάς, είναι ανοιχτός σε εμάς όλη την ώρα. Ένα άλλο πράγμα είναι ότι δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε, Δεν μπορούμε να βγάλουμε την πανοπλία μας, γιατί η ανοιχτότητα μπορεί να απαντηθεί μόνο με ανοιχτότητα, και ενώ πλησιάζουμε αυτήν την ανοιχτότητα με τα στερεότυπα μας, βρισκόμαστε σε πανοπλία, είναι ακόμη δύσκολο για εμάς να απλώσουμε ένα χέρι.

Εφόσον μεταξύ των καλών δημοσιογράφων, θα βρεθούν πολλοί που συμπαθούν και συμπάσχουν με την Εκκλησία μας, τι μας εμποδίζει να συνεργαστούμε μαζί τους, να γίνουμε οι αφανείς βοηθοί τους και καλοί σύμβουλοι στον σχετικά άγνω-στο για αυτούς εκκλησιαστικό κόσμο;

"Δεν υπάρχει κριτική σήμερα" είναι μια τέτοια διάλεξη, και αμέσως το κοινό γίνεται κινούμενο: ω, δεν υπάρχει κριτική, τι συμβαίνει, τι πρέπει να κάνουμε, τι γίνεται με την ελπίδα; Κ. λπ. Έχουμε τα πάντα, γιατί, όλα είναι εκεί, το ερώτημα είναι η ποιότητα.

Κατά τη διάρκεια των δύο δεκαετιών λειτουργίας του εκκλη-σιαστικού μας Τύπου χωρίς περιορισμούς, σταθερά επίκαιρο παραμένει το ζήτημα της ποιότητας των δημοσιογραφικών στελε-χών στα ορθόδοξα ΜΜΕ. Θυμάμαι, όταν κάποτε, ως πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων (ΤΕΕΣ), έκανα αυστηρή παρατήρηση σε συνεργάτη μου, που ήταν αρμόδιος για την ειδησεογραφική δραστηριότητα: «Μα σοβαρά δεν μπορούμε ακόμη να βρούμε και να προσλάβουμε στη δουλειά κάποιον, που είναι συγχρόνως και κοντά στην Εκκλησία και γράφει καλά;»

Για την ταινία του Λάρς φον Τρίερ που δε θέλαμε να τη βλέπουμε μέχρι το τέλος, και για το μεταμοντερνισμό που δεν έχει τελειώσει. Για τη μη σοβιετική ταινία «Η κόκκινη καλίνα» του Βασιλείου Σουκσίν και για τη νέα ταινία του Κοντσαλόβσκι «Η αμαρτία». Για την κοινωνία εμπειρογνωμόνων και τις φθαρτές έννοιες. Για αυτά και πολλά άλλα πράγματα μίλησαν ο κριτικός του κινηματογράφου Λέβ Καραχάν και ο Βλαδίμιρ Λεγοίδα στο πρόγραμμα «Παρσούνα».

Εάν συμπυκνώσουμε την κεντρική αποστολή των ορθόδοξων ΜΜΕ και, ευρύτερα, ολόκληρης της Ορθόδο-ξης Εκκλησίας ενώπιον της σύγχρονης κοσμικής κοινω-νίας – η οποία είναι από πολλές απόψεις αντιφατική και τροφοδοτείται με τα ιδανικά της μαζικής κουλτούρας, με στερεότυπα που δεν αντιστοιχούν στην ηθική φύση και τις παραδόσεις των ανθρώπων – ενώπιον, λοιπόν, αυτών των προκλήσεων, αποστολή της Εκκλησίας είναι να διακηρύτ-τει ό,τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή του ανθρώπου.

Ένα άτομο μπορεί να έρθει στη σωτηρία μόνο ελεύθερα. Κανείς δεν μπορεί να αναγκάσει κάποιον άλλο να σωθεί. Και αυτό δεν σημαίνει να μην είσαι εκεί γι ' αυτόν, να μην προσπαθείς. Καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να τον αφήσω, πρέπει να είμαι κοντά του, αλλά αυτός είναι ο τρόπος του. Είναι πολύ παράξενο. Δεν κατάφερα πραγματικά να διαμορφώσω αυτήν την ιδέα: να αγαπώ το μονοπάτι ενός άλλου, ακόμα κι αν οδηγεί στην καταστροφή του εαυτού του.

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας ισχυρής αντιεκ-κλησιαστικής ρητορικής, η οποία δυστυχώς συνέπεσε χρονικά με τη Σαρακοστή. Δεχόμαστε πολλές επιθέσεις στην Εκκλησία, ξεκινώντας από το διαβόητο περιστα-τικό στον καθεδρικό ναό του Χριστού Σωτήρος (η λεγό-μενη «πανκ δοξολογία» των Pussy Riot στον καθεδρικό ναό του Χριστού Σωτήρος στις 21 Φεβρουαρίου 2012 — σ.σ.). Μετά ακολούθησε η τρομακτική βεβήλωση τριών ναών και όλα αυτά συνέβησαν σε διαδοχικό χρόνο, μέσα σε μια εβδομάδα ή δέκα ημέρες. Κατόπιν τούτων, όπως γνωρίζετε, και η ταπεινότητά μου δέχθηκε επικοινωνια-κές επιθέσεις. Επομένως έχουμε να κάνουμε με κάποιου είδους επικοινωνιακή στρατηγική κατά της Εκκλησίας.

Οποιαδήποτε περίσταση από μόνη της δεν είναι αρνητική, όχι θετική. Είναι μια ευκαιρία σήμερα να δούμε ακριβώς το νόημα της ζωής. Και επομένως, αυτές οι συνθήκες, που καταστρέφουν την Ευρώπη που γνωρίζαμε, μας επιτρέπουν να επιστρέψουμε πραγματικά στις ρίζες της πίστης. Οι νέες συνθήκες μας θέτουν μπροστά σε μια πρόκληση να κατανοήσουμε γενικά από τι αποτελείται η πίστη μας.

Τι σημαίνει η λέξη «πιάρ» (public relations); Εάν οι δημό-σιες σχέσεις αποσκοπούν στην επίτευξη υλικών, πολιτικών στό-χων και προσωπικού κέρδους, κάτι που δυστυχώς, παρατηρεί-ται συχνά στις ενέργειες μεμονωμένων ιεραρχών και ιερέων, τούτο προκαλεί δυσαρέσκεια στον κόσμο. Καθώς λένε, «αυτός αυτοπροβάλλεται». Κάτι τέτοιο, φυσικά και δεν πρέπει να υπάρχει στην Εκκλησία. Επομένως, ένας κληρικός ή ιεράρχης πρέπει πάντα να θυμάται ότι ο στόχος των δημόσιων ομιλιών του πρέπει να συνδέεται στενά μόνο με την άμεση διακονία του, με τον κύριο σκοπό της ζωής του, το κήρυγμα του Χριστού.

В новом выпуске программы "Парсуна" - взгляд католика на Православие. Бельгиец Жан-Франсуа Тири живет в России с 1991 года. Что его здесь держит и что ему тяжелее всего терпеть в России? Есть ли у него любимый русский святой? Как он относится к Мартину Лютеру? И почему он дал обет безбрачия, но не стал монахом?