Θα υπάρξει κάτι σαν την πλημμύρα στο μέλλον; Γιατί ένας καλός Θεός επιτρέπει μαζικό θάνατο και ταλαιπωρία ανθρώπων; Είναι σωστό για έναν Χριστιανό να φοβάται καταστροφές και πώς μπορεί να ξεπεραστεί αυτός ο φόβος;

Γιατί ο Θεός στέλνει στους ανθρώπους καταστροφές όπως πλημμύρα, σεισμό κ.λπ.;

Η πολύ παρόμοια διατύπωση της ερώτησης - "γιατί;" - είναι λανθασμένη από χριστιανική άποψη.

Όσον αφορά τον πόνο ολόκληρου του λαού κατά τη διάρκεια μιας φυσικής καταστροφής, είναι δυνατόν να εξηγήσουμε αυτήν την καταστροφή με τη δράση ενός θυμωμένου Θεού μόνο από την άποψη των ειδωλολατρικών θρησκειών, αλλά όχι από εκείνες τις ιδέες για τον Θεό που αποκαλύπτονται στο Ευαγγέλιο. Είναι αλήθεια, στην Παλαιά Διαθήκη, μπορείτε επίσης να βρείτε αναφορές στον Θεό που είναι θυμωμένος με τους ανθρώπους, για τον Θεό - τον εκδικητή του κακού, για τον Θεό - τον καταστροφέα των αμαρτωλών. Όμως, η Αποκάλυψη της Παλαιάς Διαθήκης δόθηκε σε έναν, συγκεκριμένα άτομα, με βάση το επίπεδο της πνευματικής, ηθικής και γενικής πολιτιστικής τους ανάπτυξης. Και εκείνες τις μέρες, αυτό το επίπεδο μεταξύ του λαού του Ισραήλ δεν ήταν πολύ διαφορετικό από τον πολιτισμό των ειδωλολατρικών φυλών που περιβάλλουν το Ισραήλ. Και η εικόνα του τρομερού Θεού που τιμωρεί τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους ήταν απλά η πιο κατανοητή για τους Εβραίους της εποχής της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος γράφει άμεσα για αυτό: «Όταν ακούτε τις λέξεις« οργή »και« θυμός »σε σχέση με τον Θεό, τότε μην καταλαβαίνετε από αυτούς κάτι ανθρώπινο: αυτά είναι λόγια συγκατάθεσης. Η θεότητα είναι ξένη σε όλα αυτά, λέγεται με αυτόν τον τρόπο για να φέρει το θέμα πιο κοντά στην κατανόηση των ανθρώπων πιο ακαθάριστα. "

Με τον ερχομό του Χριστού - τον ενσαρκωμένο Θεό, τυχόν αλληγορίες, εικόνες και πολιτιστικές ερμηνείες έγιναν περιττές και χωρίς νόημα. Η ιστορία του Ευαγγελίου για τον Χριστό άμεσα, χωρίς αλληγορίες, δείχνει ποιες είναι οι πραγματικές ιδιότητες του Θεού. Μπορεί να δώσει εντολή στα στοιχεία; Ναι φυσικά. Αλλά ο Χριστός δεν σκουπίζει την πόλη με τους κατοίκους τους από το πρόσωπο της γης, αντίθετα - εξημερώνει την καταιγίδα που φοβόταν θανάσιμα τους Γαλιλαίους ψαράδες. Δεν ρίχνει φωτιά από τον ουρανό στα κεφάλια των αιρετικών - Σαμαρείτες, αλλά απαγορεύει στους μαθητές του να τον σκεφτούν στις κατηγορίες της Παλαιάς Διαθήκης:… και μπήκε στο χωριό της Σαμαρείτης για να προετοιμαστεί για αυτόν. αλλά δεν τον δέχτηκαν εκεί, επειδή είχε την εμφάνιση να ταξιδεύει στην Ιερουσαλήμ. Βλέποντας αυτό, οι μαθητές Του, ο Τζέιμς και ο Ιωάννης, είπαν: Κύριε! Θέλετε να πούμε στη φωτιά να κατέβει από τον ουρανό και να τις καταναλώσει, όπως έκανε ο Ηλίας; Αλλά Αυτός, στρέφοντάς τους, τους επέπληξε και είπε: Δεν ξέρετε ποιο πνεύμα είστε. γιατί ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε να καταστρέψει τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά να σώσει. Και πήγαν σε άλλο χωριό (Λουκάς 9: 52-56).

Οι σελίδες του Ευαγγελίου αποκαλύπτουν μια τέτοια πληρότητα ιδεών για τον Θεό, κάτι που δεν ήταν εύκολο να αντιληφθούν ακόμη και οι μαθητές του Χριστού. «Όχι για να καταστρέψεις, αλλά για να σώσεις» - πώς να καταλάβεις αυτές τις λέξεις, αν μιλάνε για τον ίδιο Θεό που είπε κάποτε στην εποχή του Νώε: πνεύμα ζωής, κάτω από τον παράδεισο. όλα στη γη θα χάσουν τη ζωή τους (Γένεση 6:17).

Φαίνεται - αυτή είναι μια άμεση και ξεκάθαρη ένδειξη της αιτίας του κατακλυσμού που κατέστρεψε την ανθρωπιστική ανθρωπότητα: ο Θεός κατέστρεψε τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους. Οι απόστολοι ανατράφηκαν σε αυτήν την κατανόηση της Βίβλου και επρόκειτο να κάνουν το ίδιο με τους κατοίκους του χωριού Σαμαρείτης - αμαρτωλούς που αρνήθηκαν να δεχτούν τον Μεσσία. Και ξαφνικά - ακούνε από τον Χριστό μια επίπληξη ότι η κατανόηση της σχέσης του Θεού με τους αμαρτωλούς είναι λανθασμένη. Η ίδια επίπληξη αργότερα, στον Κήπο της Γεθσημαίου, θα ακουστεί από τον Απόστολο Πέτρο, ο οποίος, με ένα σπαθί στα χέρια του, προσπάθησε να υπερασπιστεί τον Χριστό από τους φρουρούς του ναού που ήρθαν για αυτόν. Εάν εξετάσετε προσεκτικά όλες αυτές τις καταστάσεις που περιγράφονται στο Ευαγγέλιο, το συμπέρασμα θα αποδειχθεί αρκετά σαφές: Ο Χριστός, ο ενσαρκωμένος Θεός, πολλές φορές έδειξε την απεριόριστη εξουσία Του πάνω στη φύση και τα στοιχεία, αλλά ποτέ δεν χρησιμοποίησε αυτή τη δύναμη για να τιμωρήσει τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους. Θαύμα θαύμαζε την έλλειψη τροφής και ποτού, θεράπευσε ασθένειες, αποκατέστησε την όραση και την ικανότητα να μετακινεί ανθρώπους, και ανέστησε τους νεκρούς. Αλλά πουθενά στο Ευαγγέλιο δεν μπορούμε να βρούμε αναφορά για το πώς ο Χριστός έφερε μια πλημμύρα ή προκάλεσε σεισμό.

Αν και, φυσικά, η σχέση μεταξύ της ανθρώπινης αμαρτίας και των καταστροφών που συμβαίνουν στη γη στον Χριστιανισμό δεν αρνείται καθόλου. Αλλά θα ήταν θεμελιωδώς λάθος να μειωθεί αυτή η σύνδεση μόνο με το πρωτόγονο σχέδιο «ο άνθρωπος αμάρτησε - ο Θεός τιμωρήθηκε».

Πώς μπορεί ένας καλός Θεός να κατάφερε να σκοτώσει σχεδόν όλη την ανθρωπότητα κατά τη διάρκεια της Πλημμύρας;

Και ο Κύριος είδε ότι η διαφθορά των ανθρώπων στη γη ήταν μεγάλη, και ότι όλες οι σκέψεις και οι σκέψεις των καρδιών τους ήταν κακές ανά πάσα στιγμή. και ο Κύριος μετανόησε ότι είχε δημιουργήσει τον άνθρωπο στη γη, και θρήνησε στην καρδιά του. Και ο Κύριος είπε, θα καταστρέψω από το πρόσωπο της γης τους ανθρώπους που έχω δημιουργήσει, από άνθρωπο σε βοοειδή, και υφέρπουσα πράγματα και πουλιά του αέρα, γιατί έχω μετανοήσει ότι τα έκανα (Γένεση 6: 5-7).

Αυτό το βιβλικό κείμενο ακούγεται πολύ τρομακτικό και προκαλεί πολλές κριτικές από τους πιο διαφορετικούς κριτικούς του χριστιανισμού και από ορισμένους πιστούς. Όμως, θυμόμαστε τη σκέψη του Μεγάλου Αντωνίου ότι «... είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι το Θείο πρέπει να είναι καλό ή κακό λόγω των ανθρώπινων πράξεων», θα ήταν εξίσου παράλογο να πιστεύουμε ότι ο Κύριος μπορεί στην πραγματικότητα να «θλίψει» ή να «μετανοήσει». Όλα αυτά, φυσικά, είναι απλώς εικόνες που έχουν σχεδιαστεί για να δείξουν το πλήρες βάθος της ηθικής διαφθοράς της αντιδιουλουβικής ανθρωπότητας, σύμφωνα με τον St. Ο Εφραίμ ο Σύριος, "... που έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό αδιαλλαξίας που με κάποιο τρόπο φέρνει τον αμετανόητο Θεό σε μετάνοια."

Ο Θεός δεν μετανίασε για τίποτα και δεν σταμάτησε να αγαπά τους ανθρώπους, ακόμη και αφού όλη η ζωή τους έγινε συνεχές κακό. Και, φυσικά, ο Θεός συμμετείχε στη μοίρα της ανθρωπότητας που είναι γεμάτη αμαρτίες, αλλά η φύση αυτής της συμμετοχής ήταν εντελώς διαφορετική από ό, τι φαίνεται με την πρώτη ματιά.

Η Βίβλος λέει ότι ο Κύριος διέταξε τον μοναδικό δίκαιο άνθρωπο του αντιδιουλούβιου κόσμου να κατασκευάσει ένα τεράστιο πλοίο. Ήταν πολύ σκληρή, επίπονη δουλειά που χρειάστηκε τον Νώε εκατό χρόνια. Αλλά κοίτα, με τι καταπληκτικές λέξεις St. Ο Εφραίμ ο Σύριος: "... Ο Θεός έβαλε τόσο σκληρή δουλειά στους δίκαιους, χωρίς να θέλει να πλημμυρίσει τους αμαρτωλούς." Σύμφωνα με τον πιο έγκυρο διερμηνέα της Βίβλου, ο Θεός δεν ήθελε πλημμύρα! Γιατί λοιπόν η πλημμύρα έπληξε τη γη;

Το γεγονός είναι ότι, κάνοντας το κακό, ένα άτομο δεν παραβιάζει οποιεσδήποτε επίσημες και εξωτερικές εντολές του Θεού, αλλά έρχεται σε αντίθεση με τη δική του Θεό φύση, βασανίζει και την καταστρέφει με τις αμαρτίες του. Αλλά τελικά, η ανθρώπινη φύση δεν είναι κάτι απομονωμένο από την υπόλοιπη δημιουργία, αλλά, αντίθετα, συνδέεται στενά με αυτήν. Επιπλέον, η Εκκλησιαστική Παράδοση καλεί άμεσα τον άνθρωπο το στέμμα της δημιουργίας, ένα είδος εστίασης όλων των δημιουργημένων οντων. Επομένως, όλα όσα συμβαίνουν στην πνευματική ζωή ενός ατόμου έχουν αναπόφευκτα ισχυρή επιρροή στον κόσμο γύρω του. Έτσι, η Γραφή μαρτυρεί άμεσα ότι η αμαρτία του Αδάμ καταράστηκε τη γη, η οποία μετά την πτώση έχασε την ικανότητά της να αποφέρει άφθονα καρπούς, και ότι λόγω των ανθρώπινων αμαρτιών όλη η δημιουργία κλαίει και βασανίζεται μέχρι σήμερα.

Ένα ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της σύνδεσης μεταξύ της πνευματικής κατάστασης της ανθρωπότητας και ολόκληρης της φύσης είναι η οικολογική κρίση στην οποία οι άνθρωποι έχουν βυθίσει τον πλανήτη τους σε έναν μόλις αιώνα επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου. Η Μαρίνα Τσβετάεβα έγραψε στο πρώτο μισό του περασμένου αιώνα:

Είμαστε με χειροτεχνίες, είμαστε με εργοστάσια,

Τι έχουμε κάνει με τον παράδεισο

Εμείς; .. Ο πλανήτης, όπου τα πάντα για αυτόν -

Για αντικείμενα άχρηστα απορρίμματα;

Η δόξα εξαπλώθηκε στα ποτάμια

Ο γκρεμός ανακοίνωσε τη δόξα.

Στον κόσμο - δεν υπάρχει πουθενά πιο κινούμενο! -

Τι έφερε ο άντρας;

Σε απάντηση στην πικρή ερώτηση του Tsvetaeva, σήμερα μπορούμε να δηλώσουμε με ακόμα μεγαλύτερη πικρία: τίποτα καλό. Καταστροφή δασών, εξόντωση ολόκληρων ειδών ζώων, ρύπανση ποταμών, ατμόσφαιρα, κοντά στο διάστημα ... Η ηθική κατάσταση της ανθρωπότητας στην εποχή της επιστημονικής και τεχνολογικής επανάστασης αποδείχθηκε ασυμβίβαστα με το επίπεδο ισχύος στον κόσμο που έλαβαν οι άνθρωποι με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας. Φυσικά, οι τρύπες του όζοντος, η έλλειψη γλυκού νερού και η υπερθέρμανση του πλανήτη από θρησκευτική άποψη μπορούν να θεωρηθούν τιμωρία του Θεού για την ανθρώπινη αγάπη για το χρήμα, τη λαγνεία και τη δημοτικότητα (η οποία, στην πραγματικότητα, είναι ο λόγος για τη σημερινή ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της παραγωγής και κατανάλωσης υλικών). Αλλά εδώ είναι το ερώτημα: εάν ένας αλκοολικός κάηκε μέχρι θανάτου στο δικό του στρώμα, το οποίο έβαλε φωτιά ενώ μεθυσμένος με ένα μη σβησμένο τσιγάρο, μπορεί αυτός ο θάνατος να θεωρηθεί τιμωρία από τον Θεό; Ίσως είναι ακόμη πιο λογικό να υποθέσουμε ότι ο Θεός του έδωσε απλώς την ευκαιρία να ακολουθήσει τη δική του αμαρτωλή βούληση, στην οποία επέμεινε όλη του τη ζωή και που τελικά τον σκότωσε.

Προφανώς, κάτι παρόμοιο συνέβη με την αντιλλουβική ανθρωπότητα, της οποίας οι σκέψεις ήταν κακές ανά πάσα στιγμή. Η Βίβλος δεν λέει σε τι ακριβώς εκφράστηκε αυτό το κακό, αλλά είναι σαφές ότι μια τέτοια άνευ προηγουμένου επιθυμία των ανθρώπων να αμαρτάνουν αναπόφευκτα θα έπρεπε να είχε προκαλέσει τον ίδιο άνευ προηγουμένου κατακλυσμό στη φύση. Ο Παντογνώστης Θεός ήξερε για την επικείμενη καταστροφή και ακόμη και εκατό χρόνια πριν ξεκινήσει, διέταξε τον Νώε να χτίσει την κιβωτό της σωτηρίας, προειδοποιώντας έτσι όλη την ανθρωπότητα για την επερχόμενη καταστροφή. Άλλωστε, ο Νώε έκτισε την κιβωτό του ανοιχτά, σε πλήρη θέα όλων, και αυτή η κατασκευή, στην πραγματικότητα, ήταν ήδη ένα κήρυγμα μετάνοιας. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε, αν το ήθελε, να χτίσει το ίδιο πλοίο και να σωθεί όπως ο Νώε. Και αν όλοι οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν τη σοβαρότητα του κινδύνου που τους απειλούσε και άρχισαν να φτιάχνουν κιβωτοί για τον εαυτό τους, αυτό θα σήμαινε ήδη ότι πίστευαν τον Θεό και μετάνοια. Και τότε είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα υπήρχε καθόλου πλημμύρα. Μετά από όλα, η Νινευή επέζησε, οι κάτοικοι της οποίας έλαβαν επίσης προειδοποίηση από τον προφήτη Ιωνά ότι το μέτρο των αμαρτιών τους ξεπέρασε το κρίσιμο κατώφλι και σε σαράντα ημέρες η Νινευή θα χαθεί. Οι κάτοικοι της καταδικασμένης πόλης σταμάτησαν να αμαρτάνουν και η πόλη επέζησε. Αλλά δεν ευχαρίστησαν τον Θεό, δεν ήταν η «οργή» που πήραν από τον εαυτό τους, αλλά μετανοώντας, αφαίρεσαν την ίδια την αιτία της επικείμενης καταστροφής.

Δυστυχώς, η ανθρωπότητα των αντιλλουβίων αποδείχθηκε λιγότερο έξυπνη και δεν άκουσε την προειδοποίηση του Θεού, αν και τους δόθηκε πολύ περισσότερος χρόνος για αυτό. Ο Ephraim the Sirin γράφει:

«Ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους εκατό χρόνια για να μετανοήσουν, ενώ η κιβωτός χτίστηκε, αλλά δεν μετανοήθηκαν. Συγκέντρωσε ζώα που δεν είχαν ξαναδεί, αλλά οι άνθρωποι δεν ήθελαν να μετανοήσουν. έφερε ειρήνη μεταξύ επιβλαβών και αβλαβών ζώων, και τότε δεν φοβόταν Ακόμα και αφού ο Νώε και όλα τα ζώα μπήκαν στην κιβωτό, ο Θεός καθυστέρησε άλλες επτά ημέρες, αφήνοντας ανοιχτή την πόρτα της κιβωτού. Είναι εκπληκτικό ... ότι οι σύγχρονοι του Νώε, βλέποντας όλα όσα έγιναν έξω από την κιβωτό και στην κιβωτό, δεν πείστηκαν να αφήσουν τις κακές πράξεις τους. "

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο Θεός έκανε όλα αυτά για να καταστρέψει τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Περιγράφεται από τον St. Ephraim Sirin, τα γεγονότα μοιάζουν μάλλον με μια επιχείρηση διάσωσης, κατά τη διάρκεια της οποίας η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που βρίσκονται σε κίνδυνο για κάποιο λόγο ξαφνικά αρνήθηκε να σωθεί.

Και πάλι, όπως στον Κήπο της Εδέμ, ο άνθρωπος δεν ήθελε να πιστέψει τον Θεό. Αλλά όποιος πίστευε θα μπορούσε να σωθεί, όπως ο Νώε, και αυτό είναι που ο Θεός κάλεσε όλους τους ανθρώπους του αρχαίου κόσμου να κάνουν την παραμονή της καταστροφής.

Όμως, δυστυχώς, κανείς εκτός από τον Νώε και την οικογένειά του δεν άκουσε το κάλεσμα του Κυρίου. Και αυτό που συνέβη στην ανθρωπογενή ανθρωπιά μπορεί να οριστεί ως μαζική αυτοκτονία μέσω της δυσπιστίας στον Λόγο του Θεού.

Ίσως το κύριο μάθημα αυτής της τραγωδίας είναι ότι οποιαδήποτε φυσική καταστροφή δεν είναι ατύχημα και όχι τιμωρητική ενέργεια εκ μέρους του Θεού, αλλά άμεση συνέπεια των ανθρώπινων αμαρτιών. Και όταν η απροθυμία των ανθρώπων να ακολουθήσουν το καλό γίνεται για αυτούς η κύρια αρχή της ζωής, ο Κύριος δεν τους εκτελεί, αλλά απλώς παύει να τους προστατεύει από τις συνέπειες της αμαρτωλής ζωής τους. Δεν ήταν η «οργή» του Θεού που ήταν η αιτία της ανθρώπινης ταλαιπωρίας και της καταστροφής ανά πάσα στιγμή, αλλά ο θυμός και η αδίστακτος των ανθρώπων μεταξύ τους και προς τον εαυτό τους.

Σύμφωνα με τη Βίβλο, περιμένουμε περισσότερα παγκόσμια σοκ στο μέλλον;

Ναι, η Βίβλος το λέει άμεσα. Ο Απόστολος Πέτρος γράφει για το φινάλε της ιστορίας της ανθρωπότητας: Η ημέρα του Κυρίου θα έρθει, σαν κλέφτης τη νύχτα, και στη συνέχεια οι ουρανοί θα πεθάνουν με θόρυβο, τα στοιχεία, έχοντας ξεσπάσει στις φλόγες, θα καταστραφούν, η γη και όλα τα έργα πάνω της θα καούν (2 Πέτ. 3:10).

Ο Απόστολος Ιωάννης στην Αποκάλυψη λέει ότι αυτή η τελευταία παγκόσμια καταστροφή θα προηγηθεί από έναν αριθμό άλλων κατακλυσμών: Και υπήρχαν αστραπές, βροντές και φωνές, και υπήρξε ένας μεγάλος σεισμός, που δεν συνέβη από τότε που οι άνθρωποι στη γη. Ένας τέτοιος σεισμός! Τόσο μεγάλη! Και η μεγάλη πόλη χωρίστηκε σε τρία μέρη, και οι ειδωλολατρικές πόλεις έπεσαν, και η Βαβυλώνα η μεγάλη θα θυμηθεί ενώπιον του Θεού για να του δώσει το φλιτζάνι κρασί της οργής Του.

Και κάθε νησί έφυγε, και τα βουνά είχαν φύγει, και χαλάζι, το μέγεθος ενός ταλέντου, έπεσε από τον ουρανό στους ανθρώπους. και οι άνθρωποι βλασφημίασαν τον Θεό για τις πληγές από το χαλάζι, γιατί η πληγή από αυτό ήταν πολύ οδυνηρή (Αποκ. 16: 18-21).

Είναι σωστό να πιστεύουμε ότι οι τραγωδίες αποστέλλονται σε ορισμένους λαούς ή χώρες για τις αμαρτίες τους;

Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει, για παράδειγμα: "Είναι σωστό να πιστεύουμε ότι η κίρρωση του ήπατος αποστέλλεται σε αλκοολικό για την αμαρτία του μεθυσμού;" Φυσικά, η δίκαιη ή αμαρτωλή ζωή ενός ατόμου ή ενός ολόκληρου έθνους επηρεάζει τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής τους. Μια τέτοια περίπτωση μπορεί να είναι μια καταστροφή - ένας σεισμός ή μια πλημμύρα.

Αυτή η εξάρτηση της ζωής των ανθρώπων από την ηθική τους κατάσταση ονομάζεται πνευματικός νόμος από τους ιερούς πατέρες. Δυστυχώς, σήμερα οι άνθρωποι ουσιαστικά δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με αυτόν τον νόμο, επομένως δεν βρίσκουν απαντήσεις σε ερωτήσεις σχετικά με τη σχέση μεταξύ ανθρώπινων αμαρτιών και επακόλουθων αποζημιώσεων. Ως εκ τούτου, παραθέτουμε εδώ τα λόγια του Μοναχού Μάρκου του Ασκητικού, στο οποίο ο άγιος εξηγεί αυτό το πρόβλημα με τον πιο λεπτομερή τρόπο ακριβώς από την άποψη του πνευματικού νόμου:

«Ο Θεός δεν δημιούργησε τον θάνατο και δεν χαίρεται για την καταστροφή των ζωντανών. Δεν προκαλείται από το πάθος του θυμού, δεν εφευρίσκει τρόπους τιμωρίας για αμαρτίες, δεν αλλάζει σύμφωνα με την αξιοπρέπεια όλων, αλλά δημιούργησε τα πάντα με σύνεση, προβλέποντας ότι όλα πρέπει να κριθούν σύμφωνα με τον πνευματικό νόμο. Για αυτόν τον λόγο, δεν είπε στον Αδάμ και την Εύα «… την ημέρα που θα φάτε το απαγορευμένο φρούτο, θα σε βάλω σε θάνατο». αλλά, προειδοποιώντας και επιβεβαιώνοντάς τους, τους παρουσίασε τον νόμο της δικαιοσύνης, λέγοντας: την ημέρα που θα φάτε, θα πεθάνετε (Γέν. 2:17). Σε γενικές γραμμές, ο Θεός έχει αποδείξει ότι κάθε πράξη, τόσο καλό όσο και κακό, πρέπει να ακολουθείται φυσικά με κατάλληλη τιμωρία. Η τιμωρία δεν επινοείται σε κάθε περίσταση, όπως πιστεύουν ορισμένοι που δεν γνωρίζουν τον πνευματικό νόμο. "

Με την πρώτη ματιά, μπορεί κανείς να δει εδώ μια άμεση αναλογία με την καρμική αρχή της τιμωρίας ή με τον αθεϊκό ντετερμινισμό, όπου κάθε γεγονός στη ζωή του κόσμου είναι αναπόφευκτη συνέπεια προηγούμενων γεγονότων. Ωστόσο, αυτό είναι μόνο μια προφανής αναλογία. Σύμφωνα με το χριστιανικό δόγμα, εκτός από τα πνευματικά αίτια και τις συνέπειές τους, ένας παντοδύναμος Θεός είναι επίσης ενεργός στον κόσμο, ικανός να σπάσει τη σύνδεση μεταξύ της ανθρώπινης αμαρτίας και των φαινομενικά αναπόφευκτων αποτελεσμάτων της. Μιλώντας εικονικά, στις καρμικές διδασκαλίες, ένα βέλος που πυροβολήθηκε πρέπει αναγκαστικά να χτυπήσει τον στόχο, ακόμη και αν το άτομο που το ξεκίνησε ξαφνικά συνειδητοποίησε με τρόμο ότι αυτό το βέλος απευθύνεται στον γιο του. Στον Χριστιανισμό, ο Θεός μπορεί να σταματήσει ένα τέτοιο «αμαρτωλό βέλος» ακόμη και ένα χιλιοστό από τον στόχο ή ακόμα και μετά την επίτευξη του στόχου. Επομένως, ακόμη και οι πιο τρομερές καταστροφές που έχουν ήδη επιφέρει οι άνθρωποι ή ολόκληρα έθνη από τις αμαρτίες τους, ο Θεός μπορεί να αποτρέψει εάν οι άνθρωποι μετανοήσουν, καταδικάσουν τον αμαρτωλό τρόπο ζωής τους και αρχίσουν να ζουν δίκαια. Αυτή είναι η κατάσταση που περιγράφεται στη βιβλική ιστορία του προφήτη Ιωνά, όταν η μετάνοια των κατοίκων της Νινευή έσωσε την πόλη τους από αναπόφευκτη καταστροφή.

Επομένως, θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι οι καταστροφές δεν αποστέλλονται σε ανθρώπους, αλλά επιτρέπονται από τον Θεό που τους αγαπά, αλλά επιτρέπονται μόνο στο βαθμό που μπορεί να είναι χρήσιμο για εμάς. Αυτή είναι η τιμωρία του Θεού. Όχι όμως με τη νομική έννοια, αλλά στην αρχική, ριζική έννοια αυτής της λέξης - μια εντολή, μια διδασκαλία, ένα μέσο διόρθωσης. Υπάρχει ένα ακόμη πολύ σημαντικό σημείο εδώ: η προσωπική μας στάση απέναντι σε τέτοια επιτρεπτότητα του Θεού. Εάν θεωρούμε πλημμύρες, καταστροφές ή ακόμη και μια συνηθισμένη ασθένεια ενός ατόμου από την άποψη «για τι» και θεωρούμε αυτές τις καταστροφές ως τιμωρία που έστειλε ο Θεός για αμαρτίες, τότε είναι πολύ εύκολο να καταδικάσουμε αυτό το άτομο ή ακόμη και ολόκληρο το έθνος. Πράγματι, γιατί να μην μιμηθούμε τον Θεό στη στάση Του απέναντι σε τιμωρημένους αμαρτωλούς; Ωστόσο, ο Θεός δεν στέλνει καταστροφές στους ανθρώπους, αλλά τους επιτρέπει μόνο να συμβούν - ως συνέπεια των ανθρώπινων αμαρτιών. Και περιμένει από εμάς όχι αδίστακτη καταδίκη τέτοιων τιμωρημένων ανθρώπων, αλλά μια εντελώς διαφορετική στάση απέναντί ​​τους. Έτσι γράφει ο μοναχός Abba Dorotheos: «... Ό, τι μας επιβαρύνει, δηλαδή ό, τι είναι λυπηρό, που συμβαίνει με την τιμωρία μας για την ελάττωσή μας, όπως: πείνα, λοιμός, σεισμός, έλλειψη βροχής, ασθένεια, μάχη - όλα αυτά συμβαίνουν όχι ευνοϊκά, αλλά ανεκτικά, όταν ο Θεός το επιτρέπει να μας βρει προς όφελός μας. Αλλά ο Θεός δεν θέλει να το θέλουμε ή να μας βοηθήσει. Για παράδειγμα, όπως είπα, υπάρχει μια ανεκτική θέληση του Θεού για την καταστροφή της πόλης, αλλά ο Θεός δεν θέλει - αφού υπάρχει η θέλησή Του να καταστρέψει την πόλη - να βάλει φωτιά στη δική μας και να την βάλει φωτιά, ή να πάρουμε άξονες και να αρχίσουμε να την καταστρέφουμε. Επίσης, ο Θεός επιτρέπει σε κάποιον να είναι σε θλίψη ή ασθένεια, αλλά παρόλο που το θέλημα του Θεού είναι τέτοιο που θρηνεί, ο Θεός δεν θέλει να τον θλίψουμε ή να πούμε: αφού υπάρχει η θέληση του Θεού να ήταν άρρωστος, δεν θα τον λυπηθούμε. Αυτό δεν θέλει ο Θεός. δεν θέλει να υπηρετήσουμε τη θέλησή Του. Θέλει, αντιθέτως, να μας δει τόσο καλά που δεν θέλουμε αυτό που κάνει ανεκτά. "

Είναι αλήθεια ότι οι πιστοί απαγορεύεται να πανικοβληθούν και να φοβούνται καταστροφές - μετά από όλα, «το θέλημα του Θεού για τα πάντα» και χωρίς αυτό «ούτε μια τρίχα θα πέσει από το κεφάλι ενός ατόμου»;

Δεν πρόκειται για κάποια τυπική απαγόρευση. Και δεν είναι καθόλου επικείμενες καταστροφές που ένα άτομο πρέπει να φοβάται, αλλά εντελώς διαφορετικά πράγματα, πολύ πιο κοντά και πιο προφανή. Κάθε πιστός πρέπει κάποια μέρα να θέσει μια απλή ερώτηση: Πώς συμμετέχει ο Θεός στην τιμωρία που λαμβάνουμε για την αμαρτία μας; Με κοινή λογική, υπάρχουν τρεις απαντήσεις σε αυτό:

• Ο Θεός ενισχύει τις φυσικές συνέπειες της αμαρτίας μας για να μας τιμωρήσει όσο πιο οδυνηρά γίνεται.

• Ο Θεός δεν συμμετέχει σε αυτήν την τιμωρία με κανέναν τρόπο, υποβαθμίζοντας πλήρως και πλήρως τον τομέα δράσης κάποιας «αυτόματης» αρχής της τιμωρίας.

• Ο Θεός, με διάφορους τρόπους, διασφαλίζει ότι οι φυσικές συνέπειες των αμαρτιών μας δεν μας καταστρέφουν εντελώς και ότι, ακόμη και έχοντας αμαρτήσει, έχουμε την ευκαιρία να μετανοήσουμε και να σωθούμε.

Η πρώτη επιλογή δεν έχει καν νόημα να σκεφτεί κανείς: αυτή είναι μια εικόνα που δεν έχει την παραμικρή επιβεβαίωση στο Ευαγγέλιο. Το δεύτερο δεν μπορεί επίσης να αποδοθεί στον Χριστιανισμό: είναι μια καθαρή καρμική άποψη, όπου ο Θεός απλά δεν έχει θέση. Μόνο η τρίτη επιλογή αντιστοιχεί στη γνώση για τον Θεό που μας αποκαλύπτουν οι Αγίες Γραφές και η Παράδοση της Εκκλησίας. Χάρη σε αυτήν τη δράση του Θεού, που «συγκρατεί» τις συνέπειες των αμαρτιών μας, εξακολουθούμε να υπάρχουν σε αυτήν τη γη, παρά το γεγονός ότι ο κόσμος βρίσκεται στο κακό για χιλιάδες χρόνια λόγω της αμαρτωλής ζωής μας.

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύριος γράφει: «Γίνετε κήρυκας της καλοσύνης του Θεού, γιατί ο Θεός τρέφει εσάς που είναι άξιος, και επειδή του χρωστάτε πολλά, αλλά η πειθαρχία Του δεν είναι ορατή σε εσάς. και για τις μικρές πράξεις που έχετε κάνει, σας ανταμείβει υπέροχα. Μην αποκαλείς τον Θεό μόνο, γιατί η δικαιοσύνη Του δεν είναι γνωστή στα έργα σου. Αν και ο Δαβίδ Τον αποκαλεί δίκαιο, αλλά ο Υιός Του μας αποκάλυψε ότι είναι πιο καλός και ελεήμων ».

Και επειδή εμείς, οι Χριστιανοί, πιστεύουμε σε έναν τόσο καλό και ευγενικό Θεό, τότε δεν πρέπει να φοβόμαστε τις επικείμενες καταστροφές, τις πλημμύρες και τους σεισμούς. Όλα αυτά θα είναι απλά ένα είδος θεϊκού οργάνου της σωτηρίας μας εκείνη τη στιγμή της ιστορίας, όταν όλες οι άλλες μέθοδοι θα είναι άχρηστες για εμάς.

Και ανεξάρτητα από την απελπιστική καταστροφή που έχουμε ρίξει, ο Κύριος πάντα μας βοηθάει. Μπορούμε να τον πιστέψουμε μόνο, ή όχι να πιστεύουμε, - να χαθούμε. Αυτή θα είναι η επιλογή των ανθρώπων στους τελικούς χρόνους. Πριν από το τέλος του κόσμου, αυτοί που απορρίπτουν τον Θεό ... θα εκπλαγούν με φόβο και αναμονή για τις καταστροφές που έρχονται στο σύμπαν (Λουκάς 21:26). Σε εκείνους που διατηρούν την πίστη, ο Χριστός λέει: Όταν αρχίσει να γίνεται αυτό, τότε σκύψτε και σηκώστε τα κεφάλια σας, γιατί πλησιάζει η απελευθέρωσή σας (Λουκάς 21:28). Τα ίδια σημάδια του φινάλε της ανθρώπινης ιστορίας που πλησιάζει θα επηρεάσουν τους ανθρώπους με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Για μερικούς, αυτά τα σημάδια θα προκαλέσουν φόβο, απογοήτευση και σοβαρό πόνο. Για άλλους - τα χαρούμενα νέα για το επικείμενο τέλος όλων των ταραχών και των δυστυχιών της ανθρωπότητας και την έναρξη μιας νέας εποχής στην ιστορία αυτού του κόσμου.

Και ένα πιστό άτομο πρέπει να φοβάται όχι τις ερχόμενες καταστροφές, αλλά την απώλεια πίστης στον Θεό, καθώς και την προσήλωσή του στις ευλογίες αυτού του κόσμου. Πρέπει να φοβόμαστε τις αμαρτίες μας, που μας χωρίζουν από τον Θεό και μας αναγκάζουν να βάλουμε την ελπίδα μας στη γήινη ζωή όχι στη μεσολάβηση και τη βοήθειά Του, αλλά μόνο σε επίγειους θεσμούς: το κράτος, το Υπουργείο Έκτακτης Ανάγκης, ο στρατός, η αστυνομία, οι σοφοί κυβερνήτες ...

Είναι μια τόσο αμαρτωλή διάταξη της ψυχής κάποιου που ο πιστός πρέπει να φοβάται, όχι πλημμύρες και σεισμούς. Σε τελική ανάλυση, σε μια καταστροφή, ή στο δικό μας κρεβάτι - αλλά ο καθένας μας, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να δώσει μια απάντηση στον Θεό και να τερματίσει τη γήινη ύπαρξή μας. Η πλημμύρα και ο σεισμός μπορεί να μας παρακάμψουν, αλλά κανείς στον κόσμο δεν κατάφερε να ξεφύγει από το θάνατο. Επομένως, αν και δεν είναι εύκολο, πρέπει να μάθετε να ζείτε με τέτοιο τρόπο ώστε οποιαδήποτε μέρα να είστε έτοιμοι να πεθάνετε και να εμφανίζεται στην κρίση του Θεού. Η Εκκλησία δεν έχει άλλες συνταγές για φόβο καταστροφών που έρχονται στο σύμπαν.

Ζητάμε από τον Θεό να μας προστατεύσει από "σεισμό, πείνα, πλημμύρα, φωτιά, σπαθί", γνωρίζοντας ότι αυτό, με την άδεια του Θεού, μπορεί να συμβεί σε εμάς. Σε τι ακριβώς αφορά αυτή η προσευχή; Αποδεικνύεται ότι εμείς, γνωρίζοντας ότι "όλα αυτά θα έπρεπε να είναι", ελπίζουμε κρυφά ότι αυτό το κύπελλο θα μας περάσει;

Αυτό δεν είναι καθόλου μυστική ελπίδα. Οι λέξεις "Σχετικά με τον σκαντζόχοιρο για να ακούσουμε ευγενικά τη φωνή της προσευχής μας και να μας ελευθερώσουν από χαρά, καταστροφή, σεισμό, πλημμύρα, φωτιά, χαλάζι, σπαθί, εισβολή ξένου, ενδοοικογενειακό πόλεμο και όλα τα θανατηφόρα έλκη - ας προσευχηθούμε στον Κύριο" ο ιερέας μιλά ανοιχτά στην υπηρεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και αυτό το αίτημα βασίζεται στην πίστη μας στο έλεος και στη μακροχρόνια υπομονή του Θεού. Ζητάμε από τον Κύριο να μας προστατεύσει από τις φυσικές συνέπειες των αμαρτιών μας, Τον ζητάμε "... μην θυμάστε τις ανομίες και την αδικία του λαού Του." Η βάση για την ελπίδα ότι ο Θεός μπορεί να προστατεύσει ένα μετανοούμενο άτομο από τα καταστροφικά αποτελέσματα της προηγούμενης αμαρτωλής ζωής του μπορεί να φανεί στη Βίβλο: ... το έλεος του Κυρίου σε εκείνους που τον φοβούνται (Ψαλμός 102: 10-11).

Πώς να μην μετατρέψετε την ετοιμότητα για τυχόν προβλήματα σε μια συνεχή καταθλιπτική προσδοκία για το χειρότερο, και η ταπεινοφροσύνη πριν από το θέλημα του Θεού και την Πρόνοιά Του δεν συγχέεται με την απάθεια και την άρνηση να πολεμήσετε για τη ζωή σας; Μόνο όσοι έχουν βιώσει αυτά τα προβλήματα έχουν το ηθικό δικαίωμα να μιλούν για το πώς να συντονίσουν σωστά τις ψυχές τους σε σχέση με μελλοντικά προβλήματα. Ωστόσο, μπορείτε και πρέπει να έχετε κάποια ελάχιστη ιδέα εκ των προτέρων. Στην ταινία "Τιτανικός" (σε σκηνοθεσία R. Linderman, 1996) υπάρχει ένα σύντομο επεισόδιο, το οποίο αποκαλύπτει το πλήρες βάθος της αληθινής χριστιανικής στάσης απέναντι στην καταστροφή. Μια μεγάλη οικογένεια ταξιδεύει μεταξύ άλλων επιβατών στο πλοίο. Τα παιδιά είναι ακόμη πολύ μικρά, ο μεγαλύτερος δεν είναι ούτε δέκα. Και έτσι, όταν το πλοίο είχε ήδη αρχίσει να βυθίζεται στο νερό, η οικογένεια βγήκε τελικά στο κατάστρωμα από τις χαμηλότερες βαθμίδες, και αποδείχθηκε ότι όλα τα σκάφη κατέβηκαν στο νερό, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν καταδικασμένοι να χαθούν. Ο πατέρας της οικογένειας, σε απόγνωση, λέει με σύγχυση: - Τι έχω κάνει? Τι σκληρό αστείο - έτσι, να δώσουμε τη ζωή μας για τίποτα ... Στην οποία απαντά η γυναίκα, κοιτάζοντας τα μάτια του: - Δεν φοβόμασταν ποτέ τις δυσκολίες, τους συναντούσαμε πάντα με τα κεφάλια μας. Είσαι καλός άντρας, Μπίλι Τζακ. Είστε ειλικρινείς, εργατικοί και ευγενικοί. Είστε δυνατοί στο πνεύμα. Και γι 'αυτό σε αγαπώ. Τυλίγουν τα παιδιά ζεστά, κάθονται σε ένα παγκάκι και αρχίζουν να διαβάζουν την προσευχή «Ο Πατέρας μας». Και αυτή τη στιγμή, πλήθη ανθρώπων που αλλοιώνεται από τρόμο τους περνάει στο κατάστρωμα, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον αναπόφευκτο θάνατο ... Πιθανώς, αυτή είναι η μόνη σωστή στάση για μελλοντικά προβλήματα: μέχρι την τελευταία στιγμή, κάντε ό, τι μπορείτε για να σώσετε τα αγαπημένα σας πρόσωπα και τον εαυτό σας, ελπίζοντας για τη βοήθεια του Θεού. Και αν ξαφνικά αποδειχθεί ότι οι περαιτέρω προσπάθειες δεν έχουν πλέον νόημα - να βρουν ευγενικά λόγια για να αποχαιρετήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και να ζητήσουν από τον Κύριο τη δύναμη να αποδεχθεί το αναπόφευκτο. Εξάλλου, η προσευχή σε μια τέτοια κατάσταση είναι επίσης ένας αγώνας. Καταπολέμηση της απάθειας και της κατάθλιψης που αναγκαστικά εγκατασταθεί σε μια ψυχή που έχει χάσει την προσευχή.

foma.ru