Συχνά ακούμε ότι τώρα είναι μια τόσο ανήσυχη στιγμή που κανείς δεν νοιάζεται για τίποτα πια. Ένας γείτονας στην αυλή στέκεται κοντά στο αυτοκίνητο, περιστρέφοντας, ανοίγοντας την κουκούλα, κοιτάζοντας τι συμβαίνει κάτω από την κουκούλα. Βλέπω ότι ο άνθρωπος δεν είναι ο εαυτός του. Κάτι συνέβη, ρωτώ. Αποδεικνύεται ότι ο γείτονας ξέχασε να σβήσει τους προβολείς χθες, και το αυτοκίνητό του είναι παλιό, η μπαταρία είναι νεκρή, τώρα δεν μπορεί να ξεκινήσει. Ρωτώ, Γιατί λοιπόν διστάζετε, θα έλεγα αμέσως, υπάρχουν τόσοι πολλοί άντρες, κάποιος θα βοηθήσει. Αναστενάζει βαριά: "ποιος θα βοηθήσει τώρα... όλοι έχουν πολλά προβλήματα χωρίς εμένα...». Έτσι συμβαίνει πάντα, χρειαζόμαστε βοήθεια, αλλά φοβόμαστε να ρωτήσουμε ή να έχουμε ξεχάσει πώς. Και φαίνεται ότι η καλοσύνη έχει φύγει από τη ζωή, μόνο η αγορά και η πώληση υπηρεσιών, εσείς σε μένα – εγώ σε σας. Φαίνεται ότι είμαστε ήδη συνηθισμένοι σε αυτό το κουκούλι, το οποίο έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας.

Αλλά μια μέρα όλα συμβαίνουν διαφορετικά.

Το απίστευτο συζητείται έντονα στα δίκτυα αυτή τη στιγμή. Ένας ενορίτης μιας από τις εκκλησίες κοντά στη Μόσχα πλήρωσε για μια άστεγη πρόθεση για μισό εκατομμύριο ρούβλια. Αυτός ο άστεγος έχει δει μόνο τέτοια χρήματα σε ένα όνειρο. Από τη μία πλευρά, η ιστορία ενός ατόμου είναι τραγική για την πραγματικότητά μας, αλλά από την άλλη πλευρά, δεν είναι ακόμα εύκολο. Δεν θέλω να το συνηθίσω αυτό.

Αυτός ο άστεγος έχασε το πόδι του ως έφηβος κατά τη διάρκεια ενός ατυχήματος. Στη δεκαετία του ' 90, είχε έναν σκληρό χρόνο, ήταν δύσκολο να βρει δουλειά, τότε, όπως λέει ο ίδιος, "έπεσε στη δουλεία στους τσιγγάνους". Αγωνίστηκε, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει στη Μόσχα. Αλλά κανείς δεν τον περίμενε ούτε στο Zlatoglavaya.

Πρόσφατα, ένας 56χρονος άνδρας ζει με ελεημοσύνη, ο οποίος σερβίρεται στο ναό του Ντμίτροφ. Ήταν εδώ που ένας άστεγος άνδρας παρατηρήθηκε από έναν από τους ενορίτες που ονομάζεται Αλέξανδρος. Βρήκε ένα καταφύγιο για τον Βαλεντίνο και στη συνέχεια έδωσε 530 χιλιάδες για μια πρόθεση. Τα κεφάλαια δεν μπορούσαν να βοηθήσουν τον Βαλεντίν, επειδή ο άνθρωπος δεν είχε καν διαβατήριο. Τώρα ο Βαλεντίν μαθαίνει να περπατάει και θέλει να πάει σπίτι στα νησιά Κουρίλ.

Φυσικά, το Διαδίκτυο έχει ήδη αρχίσει να συζητά ότι δεν είναι όλα τόσο απλά, ότι υπάρχει σίγουρα κάποιο όφελος σε αυτή την ιστορία. Αλλά ας πιστέψουμε ότι δεν λειτουργούν όλα στη ζωή με βάση την αρχή "εσείς σε μένα – εγώ σε σας", υπάρχει επίσης μόνο βοηθώντας ο ένας τον άλλον. Ανιδιοτελής γενναιόδωρη βοήθεια. Και καλοσύνη, την οποία πολλοί έχουν αρχίσει να ξεχνούν.