Πριν λίγες μέρες έκοψα βαθιά το δάχτυλό μου. Πόνεσα, τρόμαξα. Κι όμως, ο άντρας μου, με απλή βεβαιότητα, είπε: «Μην ανησυχείς. Θα επουλωθεί. Σε λίγες μέρες θα είναι σαν καινούργιο». Και είχε δίκιο.

Μου έκανε εντύπωση η φυσικότητα με την οποία το είπε. Λες και είναι δεδομένο ότι το σώμα μας ξέρει τι να κάνει. Και πράγματι, ξέρει. Εμείς απλώς περιποιούμαστε την πληγή, την καλύπτουμε, και… περιμένουμε. Το υπόλοιπο το αναλαμβάνει η ίδια η ζωή μέσα μας.

Τρεις μέρες. Τέσσερις. Ο πόνος σβήνει. Ο επίδεσμος φεύγει. Εμφανίζεται μια ροζ επιφάνεια — νέα επιδερμίδα. Μετά από λίγο καιρό, δεν μένει ούτε σημάδι. Ρύθμιση. Ρύθμιση του Θεού. Η ιατρική λέει: «κυτταρική αναγέννηση». Η πίστη λέει: «Θαύμα».

Το θεωρούμε αυτονόητο. Αλλά σκεφτείτε: σπάσε μια πέτρα στη μέση — δεν θα ξαναγίνει ποτέ ολόκληρη. Ο άνθρωπος όμως; Το ζωντανό σώμα; Αναπλάθεται. Ξαναδημιουργείται. Η φθορά δεν είναι το τέλος — είναι η αρχή της αποκατάστασης.

Ο Θεός είναι Δημιουργός. Αλλά είναι και Ιατρός. Δεν μας έφτιαξε μόνο μία φορά· συνεχίζει να μάς φτιάχνει ξανά και ξανά — κάθε φορά που κάτι μέσα μας (ή πάνω μας) σπάει, σκίζεται, πληγώνεται.

Δεν το παρατηρούμε πια. Είναι τόσο «κανονικό» που το ξεχνάμε. Όπως ξεχνάμε πόσο θαυμαστό είναι ότι μια γυναίκα μπορεί να φέρει μέσα της ζωή. Δεν ξέρει το «πώς» γίνεται — απλώς περιμένει. Και γεννάει έναν νέο άνθρωπο. Τον κοιτάζει και προσπαθεί να αναγνωρίσει: «Μήπως έχει τα μάτια του πατέρα του; Τη μύτη τη δική μου;» Ένα θαύμα, που κι αυτό έγινε ρουτίνα.

Όπως έγινε ρουτίνα ότι το πρωί ξημερώνει. Ότι οι εποχές εναλλάσσονται με τάξη. Ότι υπάρχει αέρας να αναπνέουμε, φαγητό να τρώμε, ήλιος να μάς ζεσταίνει και βαρύτητα να μας κρατάει στη γη. Η ζωή είναι ένα θαύμα, τυλιγμένο σε μανδύα κανονικότητας.

Και τα ζώα; Ποιος τους έδωσε ένστικτα; Ποιος δίδαξε τα πουλιά να φτιάχνουν φωλιές ή τις γάτες να πλένονται μόνες τους; Εμείς απλώς το παρατηρούμε και λέμε: «Έτσι είναι η φύση». Μα ποιος έκανε τη φύση;

Όταν έβγαλα τον επίδεσμο και είδα πως η πληγή μου είχε κλείσει, κατάλαβα: η αναγέννηση δεν είναι επιστημονικός όρος. Είναι υπόσχεση. Ότι τίποτα δεν είναι τελειωμένο, αν υπάρχει μέσα του ζωή. Ότι ο Δημιουργός δεν μας εγκαταλείπει. Ότι φροντίζει και θεραπεύει.

Μπορεί να μην το βλέπουμε πάντα, αλλά Αυτός ενεργεί. Αθόρυβα. Σταθερά. Με τρυφερότητα. Και σε κάθε νέα ανάσα, σε κάθε επούλωση, σε κάθε πρωινό που ξημερώνει, μας το θυμίζει.

Δόξα Σοι, Κύριε, για το θαύμα της ζωής. Για την ταπεινή, σιωπηλή, αδιάκοπη αναγέννηση που μας χαρίζεις.