Σε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, βρήκα μια όμορφη ρήση της αγίας μάρτυρος, αυτοκράτειρας Αλεξάνδρας Φεντόροβνας Ρομανόβας: «Γεμίστε τις μέρες σας με αγάπη. Αν κάποιος χρειάζεται την καλοσύνη σας, προσφέρετέ την αμέσως, τώρα. Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά. Αν η καρδιά σας λαχταρά λόγια επιδοκιμασίας, ευγνωμοσύνης, στήριξης, πείτε αυτά τα λόγια σήμερα».

Αν το σκεφτεί κανείς, συχνά η ζωή μας καταναλώνεται σε ασήμαντα και μάταια πράγματα. Πόσος χρόνος χάνεται σε ανούσιες συζητήσεις, στα κοινωνικά δίκτυα, στις καθημερινές δουλειές, που είναι σίγουρα σημαντικές, αλλά όχι πρωταρχικής σημασίας. Αναβάλλουμε για αργότερα την επίσκεψη στους ηλικιωμένους συγγενείς, στους φίλους που δεν έχουμε δει για πολλά χρόνια, νιώθουμε την επιθυμία να ταξιδέψουμε κάπου ως εθελοντές, αλλά αυτό παραμένει απλώς μια επιθυμία. Και μπορούμε να δικαιολογηθούμε με την φράση «δεν έχω χρόνο, έχω τόσο λίγο χρόνο». Πράγματι, ο χρόνος είναι λίγος!

Μπορούμε να μιλάμε για την αναπόφευκτη μοίρα, να λέμε ότι δεν εξαρτάται όλα από εμάς. Αλλά η ενοχή είναι εκείνο το φαινόμενο, εκείνος ο δείκτης που μας δείχνει ότι εξαρτάται από εμάς, και ότι μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα.

Δυστυχώς, η εποχή μας μπορεί να θεωρηθεί «αιώνας αδιαφορίας». Αν πριν σαράντα χρόνια κάποιος έπεφτε στο έδαφος, θα έτρεχαν αμέσως αρκετοί περαστικοί να προσφέρουν βοήθεια, να καλέσουν το ασθενοφόρο, το θυμάμαι πολύ καλά, τώρα όμως, πιθανότατα, οι περισσότεροι θα περάσουν αδιάφοροι, λέγοντας «ήπιε, είναι δική του ευθύνη».

Βιαζόμαστε για τη δουλειά, αλλά δεν βιαζόμαστε να ζεστάνουμε με ένα λόγο, να ηρεμήσουμε, να στηρίξουμε, να χαρίσουμε, να βοηθήσουμε, να συμμετέχουμε, απλά να είμαστε κοντά. Πόσο τρομακτικό είναι να μην προλαβαίνουμε! Είναι γνωστό ότι η Αλεξάνδρα Φεντόροβνα, όταν ήταν μακριά από τον αγαπημένο της σύζυγο, έγραφε συγκινητικά γράμματα γεμάτα αγάπη και φροντίδα. Κάθε μέρα. Επειδή για εκείνους δεν υπήρχε η λέξη «αργότερα», υπήρχε μόνο το «τώρα», και γι’ αυτό πρόλαβαν!