Θέλω να σας πω μια ιστορία που με έκανε να δω αλλιώς τον κόσμο – ή, έστω, τα σύννεφα.

Πριν λίγο καιρό ταξίδεψα στα βουνά του Καυκάσου, στον Ντομπάι. Δεν ήταν η πρώτη μου φορά εκεί. Είχα ήδη αγαπήσει αυτό το μέρος – τις αλπικές κοιλάδες, τα καταπράσινα λιβάδια, τους καταρράκτες και φυσικά, την ανεπανάληπτη θέα στον Έλμπρους. Αυτήν τη φορά, όμως, ήμουν με μια φίλη μου, τη Ζένια, η οποία ερχόταν για πρώτη φορά. Ήθελα πολύ να της δείξω όλα όσα είχα δει κι εγώ. Να ζήσει τη μαγεία, να νιώσει αυτό το δέος που σε πιάνει όταν βρίσκεσαι τόσο κοντά στον ουρανό.

Ξεκινήσαμε μια εκδρομή προς τα ορεινά λίμνες, γεμάτες ενθουσιασμό. Στην αρχή όλα πήγαιναν υπέροχα – ήλιος, καθαρός αέρας, χαμόγελα. Αλλά οι βουνίσιες καιρικές συνθήκες είναι απρόβλεπτες. Και όταν φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής... όλα είχαν χαθεί μέσα σε ένα παχύ, λευκό σύννεφο. Δεν βλέπαμε τίποτα. Ούτε λίμνη, ούτε κορυφές, ούτε το πολυπόθητο τοπίο. Μόνο μια υγρή, γκρίζα κουβέρτα που σκέπαζε τα πάντα.

Απογοητεύτηκα. Όχι τόσο για μένα – εγώ είχα ξαναδεί τη θέα – όσο για εκείνη. Ήθελα να της προσφέρω κάτι όμορφο και τελικά... τίποτα. Ένιωθα ενοχές, σαν να της είχα υποσχεθεί κάτι και απέτυχα.

Και τότε έγινε κάτι που δεν περίμενα. Η Ζένια χαμογέλασε, άνοιξε τα χέρια της σαν παιδί και είπε:
«Ποιος νοιάζεται που δεν βλέπουμε τίποτα; Πότε ξαναθα έχω την ευκαιρία να περπατήσω μέσα σε ένα σύννεφο;»

Εκείνη τη στιγμή τα είδα όλα αλλιώς. Εγώ έβλεπα απογοήτευση, κι εκείνη θαύμα. Εγώ έβλεπα στέρηση, κι εκείνη εμπειρία. Δεν είχε έρθει για να "τσεκάρει" αξιοθέατα. Είχε έρθει για να ζήσει.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, η στάση της ήταν η ίδια. Έβρεχε; Της άρεσε η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Το φαγητό δεν ήταν καλό; Το έριχνε στο χιούμορ: «Τουλάχιστον θα κρατηθούμε σε φόρμα!» Κάθε μικρή αναποδιά γινόταν αφορμή για χαρά. Ένιωθα ότι είχα δίπλα μου την Πόλιαννα – τη γνωστή ηρωίδα που έψαχνε πάντα κάτι θετικό, ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.

Γυρνώντας από αυτό το ταξίδι, άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά. Πόσες φορές αφήνουμε τις "γκρίζες κουβέρτες" της ζωής να μας κρύψουν τα όμορφα; Πόσες στιγμές χάνουμε, γιατί περιμέναμε να είναι αλλιώς;

Κατάλαβα ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται πάντα από το τοπίο που βλέπεις, αλλά από τον τρόπο που το κοιτάς. Και ναι – μερικές φορές το πιο όμορφο θέαμα είναι η ίδια η διαδρομή, ακόμα κι αν είναι μέσα στα σύννεφα.

Από τότε, προσπαθώ να θυμάμαι τα λόγια της Ζένιας:
«Όταν σου τύχει να περπατήσεις μέσα σε ένα σύννεφο... απόλαυσέ το. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα.»