Η Ρωσική Εκκλησία θυμάται τον Άγιο Λέοντα της Οπτίνας

Ο πρώτος πρεσβύτερος Optina, Αιδεσιμότατος Lev (στον κόσμο, Lev Danilovich Nagolkin) γεννήθηκε το 1768 στην πόλη Karachev, επαρχία Orel. Στη νεολαία του, υπηρέτησε ως υπάλληλος για εμπορικές υποθέσεις, ταξίδεψε σε όλη τη Ρωσία, γνώρισε ανθρώπους όλων των τάξεων, απέκτησε κοσμική εμπειρία, η οποία ήταν χρήσιμη γι ' αυτόν κατά τα χρόνια της αρχαιότητάς του, όταν οι άνθρωποι ήρθαν σε αυτόν για πνευματικές συμβουλές.

Το 1797, ο μοναχός έφυγε από τον κόσμο και εντάχθηκε στους αδελφούς της ερήμου Οπτίνα υπό τον Ηγούμενο Αβραάμ και δύο χρόνια αργότερα μετακόμισε στο μοναστήρι Beloberezhsky (Επαρχία Oryol), όπου εκείνη την εποχή ο πρύτανης ήταν Ιερομόναχος Βασίλι (Kishkin), ασκητής υψηλής πνευματικής ζωής.

Το 1801, ο αρχάριος Λέων ήταν οργισμένος στο μανδύα με το όνομα Λεονίντ, την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε Ιεροδιάκονος στις 22 Δεκεμβρίου και ιερομόναχος στις 24 Δεκεμβρίου. Ενώ ζούσε σε ένα μοναστήρι, πέρασε τις μέρες του στην εργασία και την προσευχή, δίνοντας ένα παράδειγμα αληθινής υπακοής. Μια μέρα, όταν ο πατέρας Λεωνίδ μόλις επέστρεψε από την παραγωγή χόρτου, ο ηγούμενος τον διέταξε να τραγουδήσει μια αγρυπνία. Όπως ήταν, κουρασμένος και πεινασμένος, ο πατέρας Λεονίντ πήγε στη χορωδία και τραγούδησε όλη την υπηρεσία μαζί με τον αδελφό του.

Το 1804, ο μοναχός έγινε ο πρύτανης της ερήμου Beloberezhskaya. Πριν από αυτό, δεν είχε ζήσει πολύ στη Μονή Χολνά, όπου συναντήθηκε με έναν μαθητή του Μολδαβού Γέροντα Παΐσιου (Βελιτσκόφσκι), πατέρα Θεόδωρο, και έγινε ο αφοσιωμένος μαθητής του. Ο γέροντας Θεόδωρος δίδαξε τον μοναχό Λέοντα, τότε ακόμα τον πατέρα Λεωνίδα, την υψηλότερη μοναστική δραστηριότητα — έξυπνη προσευχή. Από τότε αγωνίζονται μαζί. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο πατέρας Λεωνίδ εγκατέλειψε τη θέση του πρύτανη και αποσύρθηκε με τον πατέρα Θεόδωρο και τον πατέρα Κλεόπα σε ένα ήσυχο δασικό κελί. Αλλά τα πνευματικά δώρα των ασκητών άρχισαν να προσελκύουν όλο και περισσότερους ανθρώπους στη μοναξιά τους και, προσπαθώντας για σιωπή, πήγαν σε ένα από τα μοναστήρια της Μονής Βαλαάμ. Ζούσαν στο Βαλαάμ για έξι χρόνια. Αλλά όταν η υψηλή ζωή τους άρχισε να προσελκύει την προσοχή, έφυγαν ξανά, αγωνιζόμενοι για σιωπή, αυτή τη φορά στη Μονή Αλεξάνδρου Σβίρ. Ο πατέρας Θεόδωρος πέθανε εκεί το 1822.

Το 1829, ο μοναχός Λέων, μαζί με έξι μαθητές, έφτασαν στις ερήμους της Οπτίνας. Ο ηγούμενος, ο μοναχός Μωυσής, γνωρίζοντας την πνευματική εμπειρία του μοναχού Λέοντα, του ανέθεσε τη φροντίδα των αδελφών και των προσκυνητών. Σύντομα ο μοναχός Μακάριος έφτασε επίσης στην Οπτίνα. Ενώ ήταν ακόμα μοναχός της ερήμου Ploshchansky, συνάντησε τον μοναχό Leo και τώρα ήρθε υπό την πνευματική του καθοδήγηση. Γίνεται ο πλησιέστερος μαθητής, σύντροφος και βοηθός κατά τη διάρκεια του παλαιότερου Λέοντα.

Ο μοναχός Λέων είχε πολλά πνευματικά δώρα. Είχε επίσης το δώρο της θεραπείας. Πολλοί δαιμονικοί του έφεραν. Ένας από αυτούς, όταν είδε τον γέροντα, έπεσε μπροστά του και φώναξε με μια φοβερή φωνή: "Αυτός ο γκρίζος μαλλιά θα με οδηγήσει έξω: ήμουν στο Κίεβο, στη Μόσχα, στο Voronezh, κανείς δεν με οδήγησε, και τώρα βγαίνω!"Όταν ο μοναχός διάβασε μια προσευχή πάνω στη γυναίκα και την έχρισε με λάδι από μια λάμπα που καίει πριν από την εικόνα της Βλαδίμηρης Μητέρας του Θεού, ο δαίμονας βγήκε.

Η νίκη επί των δαίμων, φυσικά, κέρδισε ο μοναχός Λέων μόνο μετά τη νίκη επί των Παθών του. Κανείς δεν τον είδε αγανακτισμένο με τρομερό θυμό και ερεθισμό, δεν άκουσε από αυτόν λόγια ανυπομονησίας και γκρίνια. Η ηρεμία και η χριστιανική χαρά δεν τον άφησαν. Ο μοναχός Λέων έκανε την προσευχή του Ιησού όλη την ώρα, παραμένοντας εξωτερικά με τους ανθρώπους, εσωτερικά πάντα μένοντας με τον Θεό. Στο ερώτημα του μαθητή του: "πατέρα! Πώς αποκτήσατε τέτοια πνευματικά δώρα;"- ο μοναχός απάντησε: "Ζήστε ευκολότερα, ο Θεός δεν θα σας αφήσει ούτε και θα δείξει το έλεός του".

Η αρχαιότητα του μοναχού Λέοντα διήρκεσε δώδεκα χρόνια και έφερε μεγάλα πνευματικά οφέλη. Τα θαύματα που έκανε ο μοναχός ήταν αναρίθμητα: πλήθη των άπορων συρρέουν σε αυτόν, τον περιβάλλουν και ο μοναχός τους βοήθησε όσο καλύτερα μπορούσε. Ο Ιερομόναχος Λεωνίδ (ο μελλοντικός εκπρόσωπος της Τριάδας-Σεργίου Λαύρας) έγραψε ότι ο κοινός λαός του είπε για τον γέροντα: "Ναι, είναι για μας, φτωχός, παράλογος, περισσότερο από τον Πατέρα μας. Είμαστε ορφανά χωρίς αυτόν, διαβάστε, γύρω."

Όχι χωρίς θλίψη ο μοναχός Λέων πλησίασε το τέλος της σκληρής ζωής του, για την εγγύτητα του οποίου είχε προαίσθημα. Τον Ιούνιο του 1841 επισκέφθηκε την έρημο του Τικόνοφ, όπου, με την ευλογία του, άρχισε να χτίζεται ένα γεύμα. "Είναι προφανές ότι δεν θα δω το νέο σας γεύμα", είπε ο μοναχός Λέων,"δύσκολα θα ζήσω για να δω το χειμώνα, δεν θα είμαι πια εδώ". Τον Σεπτέμβριο του 1841, άρχισε να εξασθενεί αισθητά, σταμάτησε να τρώει φαγητό και καθημερινά συμμετείχε στα Ιερά Μυστήρια του Χριστού. Την ημέρα του θανάτου του μοναχού, 11/24 Οκτωβρίου 1841, σερβίρεται ολονύχτια αγρυπνία προς τιμήν της μνήμης των Αγίων Πατέρων των επτά Οικουμενικών Συνόδων.