Ο Άγιος Θωμάς, Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, ήταν διάκονος και στη συνέχεια, υπό τον Άγιο Πατριάρχη Ιωάννη Δ τον γρηγορότερο (582-595), ιεροκήρυκας (ιεροκήρυκας) στη μεγάλη εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Μετά το θάνατο του Αγίου Πατριάρχη Κυριάκου (595-606), ο Άγιος Θωμάς εξελέγη στον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης το 607. Ο Άγιος φρόντισε πλήρως τις πνευματικές ανάγκες του κοπαδιού.
Κατά τη διάρκεια του Πατριαρχείου του Αγίου Θωμά, ένα τρομερό σημάδι εμφανίστηκε στη Γαλατική χώρα (Μικρά Ασία). Οι βαρείς σταυροί που μεταφέρθηκαν κατά τη διάρκεια της πομπής άρχισαν να αμφιταλαντεύονται, να χτυπούν ο ένας τον άλλον και να διαλύονται χωρίς προφανή λόγο. Ο γνωστός οραματιστής γέροντας, ο μοναχός Θεόδωρος Σικέωτ, που κλήθηκε από τον Πατριάρχη (22 Απριλίου), εξήγησε την έννοια του σημείου. Σύμφωνα με τον ίδιο, η εκκλησία βρισκόταν σε διαμάχες και προβλήματα, και το κράτος ήταν την παραμονή της καταστροφής από μια βάρβαρη εισβολή. Ακούγοντας αυτό, ο Άγιος τρομοκρατήθηκε και ζήτησε από τον μοναχό Θεόδωρο Σικέοτ να προσευχηθεί γι ' αυτόν, ώστε ο Θεός να πάρει την ψυχή του πριν συμβεί η προβλεπόμενη καταστροφή.
Μετά το θάνατο του Αγίου Πατριάρχη Θωμά (+ 610), άρχισε η αποδιοργάνωση στην εκκλησία. Ο διάδοχος του Αγίου Θωμά, ο Πατριάρχης Σέργιος (610-638), έπεσε στην μονοθελητική αίρεση. Σύντομα, με την άδεια του Θεού, ξεκίνησε ένας δύσκολος πόλεμος με τους Πέρσες για το Βυζάντιο για τον πολλαπλασιασμό των αιρέσεων. Οι ελληνικές περιοχές στη Μικρά Ασία καταστράφηκαν εντελώς, η Ιερουσαλήμ έπεσε και ο Ζωοδόχος Σταυρός του Κυρίου συνελήφθη και μεταφέρθηκε στην Περσία. Έτσι, όλες οι κακοτυχίες που προκλήθηκαν από ένα θαύμα κατά τη διάρκεια της πομπής έγιναν πραγματικότητα.