Έχετε παρατηρήσει πόσο γρήγορα τα υποκατάστατα της πραγματικότητας διαδίδονται στην κοινωνία; Στα ανοιχτά ή στα κρυφά μας δελεάζει ένας κόσμος ψευδαισθήσεων, εκμεταλλευόμενος την παθητικότητα μας. Ιδιαίτερα ευάλωτα είναι τα παιδιά. Γιατί τόσοι πολλοί επιτρέπουν στον εαυτό τους να εμπλακεί στην πλαστή πραγματικότητα, ακόμη και συνειδητοποιώντας το πρόβλημα; Ας εξετάσουμε τρεις βασικούς τομείς: την ψυχαγωγία, την εκπαίδευση, το κοινωνικό περιβάλλον.

Το παιχνίδι είναι μια αμετάβλητη μορφή μάθησης και ψυχαγωγίας. Αλλά με την έλευση της τεχνολογίας, εμφανίστηκαν οι τάσεις προς την εικονικοποίηση του, τον οπτικό εμπλουτισμό και τον πλεονασμό των πληροφοριών. Τα παιχνίδια τραβούν την προσοχή, εισάγουν τα διαφημιστικά στερεότυπα και συμπεριφορές. Τα παιχνίδια γοητεύουν το παιδί, χειραγωγώντας τα πάθη του, το εκπλήσσουν, κινούν την περιέργεια και ξυπνούν τις αρνητικές εσωτερικές κλίσεις.

Αυτό ισχύει επίσης για ψυχαγωγία με πληροφοριακό περιεχόμενο – παιχνίδια περιπέτειας, ηλεκτρονικά, παιχνίδια ρόλων, επιτραπέζια, ακόμη και "δημιουργικά" και άλλα παιχνίδια. Συχνά έχουν περιεχόμενο χαμηλής ποιότητας, είναι ικανό να σπάσουν τα κριτήρια επιλογής δεδομένων και να επηρεάσουν τη συνείδηση.

Επομένως, η επιθυμία σας να εκπλήξετε το παιδί, να προκαλέσετε κάποια συναισθήματα με τη βοήθεια αυτών των μέσων, δεν υλοποιεί τις εποικοδομητικές του πτυχές.

Δημιουργείται μια παράδοξη κατάσταση: ακόμη και με την έλλειψη ζωτικών αγαθών, η διαθεσιμότητα των μέσων επικοινωνίας με το Διαδίκτυο αυξάνεται συνεχώς.

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι υπολογιστές, οι οποίοι ήταν πρόσφατα ένα σπάνιο φαινόμενο, γίνονται σήμερα πιο απλοί και πιο "φιλικοί". Τα παιδιά βυθίστηκαν σε αυτό το βούρκο, που σαγηνεύει με τους πειρασμούς του. Και αν νωρίτερα γεννήθηκε μόνο η υπόνοια σχετικά με την εξάρτηση, σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ποιοτικά. Τα ηλεκτρονικά υποκατάστατα προσφέρονται ως υποκατάστατο της πραγματικότητας. Αυτά επιβάλλουν τις συστάσεις τους αντί για την επιλογή μας, προβάλλουν τα chats αντί για την ζωντανή επικοινωνία, τις ταινίες αντί για τα βιβλία, τα πεπατημένα μονοπάτια αντί για την θέληση και την δραστηριότητα. Ο άνθρωπος, βυθισμένος σε έναν απλοποιημένο κόσμο, δεν θέλει πλέον να βγει έξω. Αυτό δεν είναι πλέον μόνο μια απλή ανησυχία.

Η τεχνολογία προσφέρει τα πάντα και αμέσως. Δεν είναι βολικά και απλά; Αλλά είναι αυτή η πραγματικότητα;

Ο σύγχρονος κόσμος εκπαιδεύει έναν «άνθρωπο - χρήστη», προσφέροντάς του αντί για την γνώση, ένα σύνολο συμπεριφορών και έτοιμων βιοτικών προτύπων. Πρόκειται για τις πληροφορίες, οι οποίες στον κόσμο της λεπτής οργάνωσης του ατόμου δεν έχουν καμία αξία, αλλά προορίζονται μόνο για την ένταξή του στην κοινωνία και τη συμμόρφωση με τους κανόνες. Αντί για γνώσεις χρήσιμες, προσφέρονται οι γνώσεις κενές ή αυστηρά εφαρμοσμένες, αντί για την εμπειρία των διακρίσεων προσφέρεται η ικανότητα κατανάλωσης, αντί για την υποστήριξη των καλύτερων πτυχών της προσωπικότητας – την ψυχαγωγία και την διασκέδαση.

Αυτό αφορά στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τη διαμόρφωση του ατόμου σε ένα κοινωνικό περιβάλλον. Ο καθιερωμένος καταναλωτής δεν θέλει πλέον να δημιουργεί και από όλες τις δεξιότητες εκπαιδεύει μόνο την προσαρμοστικότητα. Μια τέτοια κοινωνία είναι ιδανική για τη διαχείριση, αντί για τις πραγματικές αξίες της ενσταλάσσονται οι αξίες της κοινωνικής έγκρισης.

Σύμφωνα με έναν από τους κορυφαίους ειδικούς στον τομέα της νευρογένεσης τον Σ.Β. Σαβέλιεφ, επικεφαλής του εργαστηρίου για την ανάπτυξη του ανθρώπινου νευρικού συστήματος στο Ινστιτούτο Μορφολογίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, η κατάργηση της καλλιγραφίας, η εισαγωγή της τεχνικής διδασκαλίας, η θέση της μη παρέμβασης στην ανάπτυξη έχουν εξαιρετικά επιβλαβείς επιπτώσεις στις δυνατότητες των παιδιών.

Ο οικογενειακός κύκλος είναι ζεστός και άνετος όπως τίποτε άλλο. Αλλά μερικές φορές θέλουμε να βρούμε την ησυχία μας, να συγκεντρωθούμε στον εσωτερικό μας κόσμο και να απομακρύνουμε την πέτρα της στεναχώριας του Σίσυφου. Εδώ προκύπτει ο πειρασμός να παραδώσουμε στους οικείους μας το αγαπημένο μέλος της οικογένειας - την τηλεόραση ή να τους χαρίσουμε από ένα smartphone. Θα βρεθούν και τα επιχειρήματα κατά των τύψεων: "όπως όλοι οι άλλοι ...", "δεν φαίνεται να βλάπτει ...", "αφού απέδειξαν" ... Είναι ωραίο να ακολουθούμε ένα απαλό ζεστό ρεύμα, χαλαροί και απαλά ταλαντευόμενοι πάνω στα κύματα. Αλλά προς τα πού;

Οι μύες εξασθενούν, και μήπως το ρεύμα οδηγεί σε καταρράκτη; Η παράβλεψη των προβλημάτων δεν είναι λύση. Ένα παραμελημένο παιδί σπαταλά τον πολύτιμο χρόνο που προορίζεται για την ανάπτυξη. Ένα παιδί που απομακρύνεται από τη γονική μέριμνα βρίσκεται υπό την επήρεια των έξυπνων κυρίων με μακριά χέρια που βγαίνουν ήδη από το smartphone μας.

Όταν επιλέγουμε τα τρόφιμα, μπορούμε να ξαναδιαβάσουμε τα συστατικά δέκα φορές, επειδή δεν τα εμπιστευόμαστε. Γιατί τότε δεν είμαστε το ίδιο επιλεκτικοί σε σχέση με τη πληροφοριακή τροφή;

«Αυτός που θα κατακτήσει τη νεολαία θα καθορίσει το μέλλον της χώρας», προειδοποίησε ο Ρεμάρκ. Τα παιδιά είναι τόσο ευαίσθητα, αγαπούν όλα τα φωτεινά, εμπιστεύονται τόσο εύκολα, και οι γονείς τους έχουν τόσο λίγο χρόνο για αυτά, όμως ο άγιος τόπος δεν είναι ποτέ άδειος! Είναι εκπληκτικό πόσο αγνοείται το κύριο δυναμικό και η ευπάθεια της κοινωνίας!

Οι δραστηριότητες και τα παιχνίδια δεν είναι άσχημα από μόνα τους, αρκεί να προσφέρουν χρήσιμες και μέτριες δραστηριότητες αναψυχής. Υπάρχει μόνο ένα ποιοτικό κριτήριο - πρέπει να τρέφουν και να αναπτύσσουν τα καλύτερα στο παιδί: την δραστηριότητα, την αυτογνωσία και τον  αυτοέλεγχο. Δεν μπορούν όμως παίζουν τον ρόλο της «συσκευής ενδοεπικοινωνίας» του ΧΧΙ αιώνα.

Χαρίζεται οτιδήποτε - εκτός από το πραγματικά πολύτιμο, αυτό που συμβάλλει στην ανθρωπισμό.

Το αποτέλεσμα μιας ανεξέλεγκτης παραμονής στον κόσμο των ψευδαισθήσεων είναι ένα θαμπό βλέμμα, η αδράνεια, η έλλειψη ενδιαφέροντος για τη ζωή, η απώλεια ενέργειας, τα προβλήματα επικοινωνίας και ούτω καθεξής. Και υπάρχει μόνο μία θεραπεία: ο άνθρωπος πρέπει να αναπτύξει την σωστή στάση, την υπευθυνότητα, την ικανότητα επιλογής και αναγνώρισης.

Επαναφέρετε την πραγματικότητα στα παιδιά!