Η επαρχία του Αρσένιεβ στο βορειοδυτικό μέρος του Νομού Πριμόρσκι εκτείνεται σε χιλιάδες χιλιόμετρα, ωστόσο στην περιοχή δεν υπάρχουν μεγάλες πόλεις, ούτε έχει μεγάλο πληθυσμό. Πώς ανοίγουν σε τέτοιες συνθήκες καινούργιες ενορίες, ποιο είναι το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η νέα επαρχεία της Ρωσικής Άπω Ανατολής, πώς φυτρώνει σ’ αυτό το έδαφος ο παλιός ρωσικός πολιτισμός, γιατί χρειάζεται στο Αρσένιεβ μουσείο εκκλησιαστικού πολιτισμού, και πώς για έναν άνθρωπο γεννημένο λίγο παραέξω από τη Μόσχα ο Νομός Πριμόρσκι έγινε μικρή πατρίδα, διαβάστε στην συνέντευξη που έδωσε στην πύλη «Ενορίες» ο επίσκοπος του Αρσένιεβ και Νταλνεγκόρσκ Γκούριος.

Η επαρχία της τάιγκα, ορεινή και χωριάτικη επαρχία

Σεβασμιώτατε, ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες της ζωής και του λειτουργήματος στην επαρχία του Αρσένιεβ;

– Από το Νομό Πριμόρσκι, όπως εξάλλου από όλη τη Ρωσική Άπω Ανατολή ο κόσμος φεύγει προς δυτικά, στην κεντρική Ρωσία, επειδή πιστεύουν πως η ζωή εκεί είναι πιο γλυκιά και ενδιαφέρουσα. Αν και τα τελευταία χρόνια το κράτος προσπαθεί να βελτιώσει την κατάσταση: εμφανίστηκαν καινούργια προγράμματα στήριξης «Το εκτάριο της Ρωσικής Άπω Ανατολής», η ιδέα της επιταχυνόμενης ανάπτυξης για τις περιοχές της Ρωσικής Άπω Ανατολής και άλλα παρόμοια.. Όσον αφορά την Ορθοδοξία, στο ευρωπαϊκό μέρος της χώρας αυτή έχει παράδοση αιώνων, η οποία συνδέεται με τον ντόπιο πολιτισμό, αρχαία ιστορία. Σχεδόν σε κάθε πόλη, σε κάθε μοναστήρι υπάρχουν άγιοι που τιμώνται από το ντόπιο πληθυσμό, θαυματουργές εικόνες, πλήθος άλλων αγιοτήτων. Στη Ρωσική Άπω Ανατολή σχεδόν δεν υπάρχουν αγιότητες συνδεδεμένες με το μέρος αυτό, δεν υπάρχουν παραδόσεις και πολιτισμός με μακριές ρίζες, επειδή ο ρωσικός λαός εγκαταστάθηκε εδώ σχετικά πρόσφατα, περίπου έναν αιώνα πριν. Στην Καμτσάτκα για παράδειγμα, η Ορθοδοξία μετράει ήδη 300 χρόνια. 

Στην επαρχία του Αρσένιεβ υπάρχουν μόνο δυο κωμοπόλεις, όλα τα υπόλοιπα είναι χωριά και κοινότητες. Είναι επαρχία της τάιγκα, ορεινή και χωριάτικη επαρχία. Οι άνθρωποι εδώ είναι απλοί και ειλικρινείς. Ζουν πολύ φτωχικά. Ο ιερέας και ο επίσκοπος εδώ είναι πιο κοντά στο ποίμνιό του παρά στην πόλη, και ακόμα περισσότερο από ότι στη μεγάλη πόλη. Σε μικρό σπιτάκι, δίπλα στον Καθεδρικό ναό του Ευαγγελισμού, όπου προσωρινά βρίσκονται τα γραφεία της διοίκησης της επαρχίας, μπορεί να έρθει σ’ εμένα με οποιοδήποτε ζήτημα οποιοσδήποτε άνθρωπος.

Στα βάθη της χώρας όλα είναι στην επιφάνεια, και είναι πολύ εύκολο όσο να χάσεις, τόσο και να κερδίσεις τον σεβασμό. Εάν ζεις ταπεινά, με αγάπη προς τους ανθρώπους, τότε αρχίζουν και αυτοί να προσελκύονται από το Θεό, την Εκκλησία. Και είναι ανεκτίμητο αυτό. 

Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στην επαρχία του Αρσένιεβ;

– Η πρώτη και βασικότερη δυσκολία ήταν η αποκοπή από τον προηγούμενο τρόπο ζωής. Στο Νομό Πριμόριε δεν είχα ούτε συγγενείς, ούτε γνωστούς. Δόξα τω Θεό, μετά από μένα ήρθαν σταδιακά από τη Μόσχα δεκαπέντε εθελοντές. Σήμερα έμειναν μόνο οκτώ. Χρειάστηκε να κάνουμε πολλή δουλειά, να ταξιδεύουμε πολύ μέσα στην επαρχία, η οποία εκτείνεται σε χιλιάδες χιλιόμετρα, να γνωρίσουμε τις οκτώ δημοτικές περιοχές και 37 ενορίες, να προσκαλούμε για δουλειά το ντόπιο πληθυσμό. 

Μέχρι τότε ήμουν ταπεινός, ήσυχος μοναχός και υποδιάκονος, στη συνέχεια έγινα ιερέας, ηγούμενος σε ένα μικρό ναό ενός νοσοκομείου. Στο μισό αιώνα της διαμονής μου στη Μόσχα ούτε μια φορά δεν έφυγα από την πρωτεύουσα για παραπάνω από ένα μήνα, και ξαφνικά πήγα στην άκρη της γης, 10 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, όπου έγινα ο διοικών αρχιερέας. Σύμφωνα με το διάταγμα του Πατριάρχη για κάθε 10 000 άτομα, πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένας ναός. Μα στο Αρσένιεβο για 53 χιλιάδες άτομα σήμερα υπάρχουν μόνο τρεις ναοί, ένας από τους οποίου χτίζεται τώρα, δηλαδή υπάρχουν δυο φορές λιγότεροι ναοί απ’ ότι απαιτούνται. 

Ωστόσο το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο στην έλλειψη των ναών στη Ρωσική Άπω Ανατολή, οι οποίοι έχουν ήδη διπλασιαστεί, όσο στην ανυπαρξία των ιερέων. 

Το να μεγαλώσεις έναν ποιμένα είναι σαν να μεγαλώσεις ένα σπάνιο λουλούδι

Αυξήθηκε ο αριθμός των κληρικών στην επαρχία του Αρσένιεβ μετά την άφιξή Σας εκεί;

– Στα χρόνια της υπηρεσίας μου ως επίσκοπος χειροτόνησα δέκα άτομα. Παλιά στην επαρχία υπήρχαν μόνο δώδεκα κληρικοί, σήμερα είναι 22, αλλά και πάλι είναι λίγοι. Μερικοί ιερείς έχουν υπό την επίβλεψή τους όχι μια ή δυο, αλλά από τέσσερεις έως επτά, και καμιά φορά μέχρι και δέκα ενορίες σε διαφορετικά χωριά.  

8978.png Το να μεγαλώσεις μελλοντικούς ποιμένες είναι πολύ δύσκολο στοίχημα για την περιοχή μας, μοιάζει σαν να μεγαλώνεις ένα σπάνιο ευαίσθητο λουλούδι. Στο Αρσένιεβο δεν υπάρχει θεολογική σχολή, μόνο στο Βλαντιβοστόκ υπάρχει θεολογική σχολή, επομένως ολοκληρωμένη πνευματική εκπαίδευση μπορείς να λάβεις μόνο στην ακαδημία στο Χαμπάροβσκ. Αυτό αφαιρεί από τους μαθητευόμενους πολλές δυνάμεις, χρόνο και πόρους. Αλλά και η εκπαίδευση δεν είναι αρκετή, για να γίνεις ιερέας πρέπει να είσαι άνθρωπος υψίστης ηθικής, να έχεις καθαρή καρδιά και να είσαι αγνός. Ο μελλοντικός ποιμένας δεν χρειάζεται μόνο ποικίλη εκκλησιαστική εμπειρία (στο Ιερό βήμα, στον κλήρο, καλλιτεχνική, εμπειρία, εμπειρία διαχείρισης, οικοδομικών εργασιών, εμπειρία στην παραγωγή πρόσφορων), αλλά και μεγάλη εμπειρία ζωής, καθώς και κοσμική εκπαίδευση, κατά προτίμηση ανώτατη. Ο ιερέας στην ενορία πρέπει να ξέρει τα πάντα και να μπορεί να κάνει τα πάντα, να ασκεί σωστά τη διαχείριση και να δίνει πνευματικές οδηγίες με όφελος. Καλείται να είναι παράδειγμα για όλους και να καίγεται πνευματικά, ώστε να ανάβει τα φωτάκια των ανθρώπων που έρχονται στο Θεό. 

Ο ποιμένας πρέπει σε όλα να μοιάζει στο Χριστό, να είναι όμοιός του. Στον επιστήθιο σταυρό, που δίνεται στον ιερέα κατά τη χειροτονία του γράφει ότι, ο ποιμένας πρέπει να είναι δείγμα για πιστούς σε όλα: με λόγια, πράξεις και τη ζωή του. Πρέπει να είναι άντρας μιας γυναίκας (σε όλη τη διάρκεια της ζωής να έχει μόνο μια γυναίκα), να μην αμαρτωλός, να μην είναι πλεονέκτης. Δεν πρέπει να είναι κλέφτης, τσιγκούνης, δεν πρέπει να αγαπάει τα πλούτη, αλλά πρέπει να είναι ως ήλιος για τους πιστούς, δηλαδή πρέπει να είναι φως για τον κόσμο.  

Εγώ ως αρχιποιμένας οφείλω να προσέχω πάρα πολύ την ηθική κατάσταση των ιερέων μου. Για αυτούς που παραβιάζουν τους κανόνες υπάρχει ολόκληρο σύστημα τιμωριών, όπως προφορική επίπληξη, έγγραφες παρατηρήσεις και άλλα. Καμιά φορά χρειάζεται και να απαγορεύεις στον ιερέα να λειτουργεί, εάν σκόπιμα δεν διορθώνεται. Η ιεροσύνη δεν είναι παιχνίδι, ο Κύριος λέει: «καὶ ἐξαρεῖτε τὸν πονηρὸν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν» (Α Κορ. 5. 13). Ο ιερέας δεν μπορεί να είναι η ντροπή της κοινωνίας, όπως δυστυχώς, συμβαίνει στις μέρες μας. Ο ποιμένας πρέπει να είναι παράδειγμα για το ποίμνιο και τους εξωτερικούς, να είναι άγιος και ασφαλής, απλός και προσιτός. Ο ορθόδοξος ιερέας είναι οδηγός στην Ουράνια Βασιλεία. 

Τι γίνεται στην επαρχία προκειμένου να διορθωθεί η κατάσταση με την έλλειψη των ιερέων;

– Πρόσφατα ανοίξαμε σχολή για παραμονάριους, όπου τα παιδιά, που επιθυμούν να βοηθάνε στο Ιερό βήμα, μαθαίνουν το Θείο Νόμο και εκτελούν διάφορες υπακοές, όπως να καθαρίζουν το ναό, να προσέχουν τα κεριά, να βοηθάνε στο καμπαναριό ή στη διαχείριση. Οι καλύτεροι από αυτούς γίνονται λειτουργοί στο Ιερό βήμα, παραμονάριοι, διάκοι, μικροί υποδιάκονοι, και ίσως, μελλοντικά κάποιος από αυτούς θα γίνει ιερέας του Ύψιστου Θεού. 

 Ο Νομός Πριμόρσκι έγινε οικείος

Πώς σας υποδέχτηκε η Ρωσική Άπω Ανατολή; Τι Σας έμεινε στη μνήμη σας;

– Με υποδέχτηκαν πάρα πολύ καλά. Οι άνθρωποι εδώ είναι απλοί και καλοσυνάτοι. Εάν ζεις με ευλογία και στον εγκάρδιο κόσμο, τότε γύρω σου κυριαρχεί η χάρη, και ο Κύριος σε κρατάει στα χέρια. 

Αν και θυμάμαι ότι, ο δρόμος από το αεροδρόμιο στον τόπο υπηρεσίας μου περνούσε σχεδόν από ερημικά μέρη. Η περιοχή Πριμόριε με υποδέχτηκε με παγωνιά και χιονιά, λόφους και σόπκα, γυμνά δέντρα χωρίς φύλλα. Δεν έχω μάθει όμως να θλίβομαι, και γι’ αυτό αντιμετώπισα την καινούργια μου άσκηση ως θέλημα του Θεού. Εάν την έδωσε ο Θεός, τότε Εκείνος και θα με βοηθήσει σε όλα. 

Η Ρωσική Άπω Ανατολή έχει απίστευτα όμορφη φύση. Τα πρώτα δυο - τρία χρόνια δεν μπορούσα να χορτάσω να την απολαμβάνω. Στον ουρανό πάντα λάμπει ο ήλιος, σχεδόν ποτέ δεν φεύγει. Το χειμώνα τα πάντα είναι άσπρα, το χιόνι στρώνει πολύ όμορφα, ενώ την άνοιξη και το καλοκαίρι τα πάντα ανθίζουν: οι λωτοί, ίριδες, παιώνιες, μολόχες, αλλά ιδιαίτερα όμορφα ανθίζει η σακούρα. Εδώ υπάρχουν πολλά μούρα, το φθινόπωρο στα χωράφια ωριμάζουν καρπούζια και πεπόνια. Στα δάση φυτρώνει άγριο σταφύλι και ακτινίδια. 

Τα χρόνια της διαμονής μου στη Ρωσική Άπω Ανατολή έμαθα καλά και αγάπησα τη φύση του Νομού Πριμόρσκι, τις πεδιάδες του, τα βουνά, τους λόφους, τα σόπκα με την πολυχρωμία του και πλουσιοπάροχες σοδιές του, αγάπησα την Καμτσάτκα, το Χαμπάροβσκ, ενώ την επαρχία του Αρσένιεβο την έχω ταξιδέψει από άκρη σε άκρη. Τα μέρη αυτά μου έγιναν πραγματικά οικεία. Στο Αρσένιεβο, όταν συνάντησα στο Μέγαρο πολιτισμού «Πρόοδος» περίπου 700 άτομα, τους είπα: «Είμαι ο καινούργιος σας επίσκοπος, πλέον θα ζω και θα εργάζομαι εδώ. Παρότι η μικρή μου πατρίδα είναι λίγο παραέξω από τη Μόσχα, την οποία αγαπάω, και δεν την απαρνούμαι, ο Κύριος με έστειλε εδώ, και από σήμερα η καινούργια μου πατρίδα θα είναι ο Νομός Πριμόρσκι». Έτσι και έγινε.

Δυστυχώς, πολλοί αποκαλούν τη Ρωσική Άπω Ανατολή «τρύπα», «αρκουδίσια γωνιά», σάπιο μέρος, παρατάνε τα πάντα και φεύγουν στο δυτικό μέρος της Ρωσίας. Σήμερα δεν μας διδάσκουν ότι, πρέπει να αγαπάμε τη μικρή πατρίδα, να προσπαθούμε να την ομορφαίνουμε, να την εξωραΐζουμε, να την αλλάξουμε προς το καλύτερο. Την σοβιετική εποχή το καλλιεργούσαν στη συνείδηση μας, αλλά σήμερα σχεδόν πουθενά δεν το κάνουν. Τα παιδιά μας δεν γνωρίζουν καλά την ιστορία της χώρας τους, δεν γνωρίζουν τίποτα για σπουδαίους Ρώσους ανθρώπους, για τα κατορθώματά τους. Γι’ αυτούς παράδειγμα προς μίμηση είναι οι Αμερικανοί υπερήρωες, και όχι οι δικοί μας σπουδαίοι συμπατριώτες. Αλλά εμείς προσπαθούμε να μιλάμε για την αγάπη για την δική σου πάτρια περιοχή, για την ιστορία. Για παράδειγμα, πρόσφατα ξεκινήσαμε διαγώνισμα για σχέδια «Ήρωες της Πατρίδας». Οι διαγωνιζόμενοι προετοιμάζουν εκθέσεις με χρήση πολυμέσων για τους ήρωες του πνευματικού (οι άγιοι της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας) ή του κοσμικού λειτουργήματος (είναι οι ήρωες του πολέμου, οι υπερασπιστές στο μέτωπο, σπουδαίες προσωπικότητες της επιστήμης και τέχνης).

Σας ταίριαξε το τοπικό κλίμα;

– Το κλίμα εδώ είναι οξύ ηπειρωτικό, είτε θα έχει ανυπόφορη ζέστη, είτε κρύο χειμώνα με χιόνι που δεν λιώνει. Συχνά βρέχει ασταμάτητα για πολύ καιρό, συμβαίνουν πλημμύρες. Αλλά προσωπικά για μένα το πιο σοβαρό πρόβλημα δεν είναι το κλίμα, αλλά η επτάωρη διαφορά στην ώρα μεταξύ του Πριμόριε και της Μόσχας, όπου χρειάζεται να πηγαίνω συχνά για τις ανάγκες της επαρχίας. 

Οι ενορίτες του νοσοκομειακού ναού του Αγίου Παντελεήμωνος στη Μόσχα κάθε μέρα Σας θυμούνται και με ανυπομονησία περιμένουν τις καθιερωμένες συναντήσεις Σας. 

– Προσπαθώ όσο γίνεται να διατηρώ τις επαφές με τη Μόσχα, συναντιέμαι με τα πνευματικά μου τέκνα, όταν έσω δυνατότητα συλλειτουργώ με τον Πατριάρχη Κύριλλο και τον κλήρο της Μόσχας. Προσπαθώ να επισκέπτομαι και άλλες επαρχίες, να επικοινωνώ με αδέρφια αρχιερείς, να συγκεντρώνω την εμπειρία των αρχιποιμένων. Όταν επισκέπτομαι μοναστήρια συμβουλεύομαι με τους πνευματικούς γέροντες, εξομολογούμαι, ζητάω την συμβουλή τους στα δυσεπίλυτα ζητήματα. 

Το εκπαιδευτικό κέντρο με το επαρχιακό διοικητήριο και το μοναστήρι

Βλαντίκα, σήμερα στη Ρωσία αποκαθίστανται και χτίζονται πολλοί ναοί. Στη Μόσχα, για παράδειγμα, τρέχει ένα πρόγραμμα, το οποίο συνηθίζουν να το αποκαλούν «200 ναοί». 

– Παρόμοια προγράμματα τρέχουν και στις επαρχίες της Ρωσικής Άπω Ανατολής, στο Χαμπάροβσκ είναι «30 ναοί», στην Καμτσάτκα είναι «20 ναοί». Στην επαρχία του Αρσένιεβ η κατασκευαστική μας πρωτοβουλία πήρε μορφή προγράμματος με ονομασία «30 ναοί». Σε αντίθεση με άλλα παρόμοια προγράμματα, τα οποία υποστηρίζονται από την τοπική αυτοδιοίκηση, το δικό μας πρόγραμμα, δυστυχώς, δεν έχει καμιά οικονομική στήριξη. Αλλά με τη βοήθεια του Θεού, στην επαρχία μας με τις δυνάμεις των εθελοντών χτίζονται καινούργιοι ναοί. Συχνά συνομιλώ όχι μόνο με τους αρχιτέκτονες, αγιογράφους, γλύπτες, αλλά και με χορηγούς, οι οποίοι, εφόσον το επιθυμούν, μπορούν να βοηθήσουν στην κατασκευή. 

Μεταξύ της χειροτονίας μου σε αρχιερέα και της εγκατάστασής μου στο Αρσενιέβ υπήρχε μικρό χρονικό διάστημα, όταν έκανα αρχιερατική άσκηση σε ναούς της Μόσχας. Μελετώντας την περιοχή, όπου θα πήγαινα, από βιβλία και μέσω διαδικτύου κατάλαβα ότι, μια από τις κυριότερες ασχολίες μου στη νεοδημιουργηθείσα επαρχία θα είναι η ανέγερση ναών, προσκυνηταρίων, σταυρών προσκύνησης, ενοριακών οίκων και κυρίως της επαρχιακής διοίκησης. 

Για την προετοιμασία του σχεδίου προσκάλεσα στο Πριμόριε έναν γνωστό μου αρχιτέκτονα Βλαντίμιρ Κοζλόβ. Τελικά φτιάξαμε ένα πολυλειτουργικό και όμορφο σχέδιο Πνευματικού και εκπαιδευτικού κέντρου με το επαρχιακό διοικητήριο και το γυναικείο μοναστήρι. Το σχέδιο εκπονήθηκε σε παλαιορωσικό στυλ με τη χρήση των παραδοσιακών για τη Ρουσία υλικών, ώστε να δοθεί ορθή πνευματική και ανυψωτική κατεύθυνση για την περαιτέρω κατασκευή ναών σε όλη την επαρχία. 

Αργότερα, κατόπιν αιτήματός μου ο Βλαντίμιρ Ιβάνοβιτς και άλλοι γνωστοί μου αρχιτέκτονες εκπόνησαν μια σειρά πρόχειρων σχεδίων για τους μελλοντικούς ναούς μας. Δυο χρόνια μετά την άφιξή μου στην επαρχία του Αρσένιεβ, ο Κύριος μου έστειλε τον Αλεξάντρ Γκεννάντιεβιτς Κομαρόβ, που έγινε ο δικός μας επαρχιακός αρχιτέκτονας και ο δικός μου καλός βοηθός. 

Βεβαίως και υπάρχουν πολλές δυσκολίες, που σχετίζονται με την κατασκευή. Πολύ καιρό ψάχναμε καλούς λαξευτές πέτρας και ποιοτικά τούβλα. Το βασικότερο πρόβλημα ήταν να βρεθούν ορθόδοξοι επαγγελματίες κτίστες. Με την ελεημοσύνη του Θεού στο εργοτάξιό μας όλοι οι αρχιτέκτονες, εργολάβοι και εργάτες είναι ορθόδοξοι. Βλέποντας τη δική μας στάση στη δουλειά και την καλή ατμόσφαιρά, ακόμα και οι άνθρωποι που δεν είναι της εκκλησίας, σιγά-σιγά αρχίζουν να γίνονται. 

Πώς γεννήθηκε η ιδέα να χτιστεί τόσο σπουδαίο για μια μικρή πόλη συγκρότημα, όπως το πολυλειτουργικό Πνευματικό κέντρο με το επαρχιακό διοικητήριο και το γυναικείο μοναστήρι. 

– Περίπου ένα εξάμηνο μετά τη χειροτονία μου σε επίσκοπο, μου τηλεφώνησαν από το Πατριαρχείο και με ρώτησαν εάν έχουμε καθεδρικό ναό, επαρχιακό διοικητήριο, αυτοκίνητο για να επισκέπτομαι τις μακρινές ενορίες, και διαμέρισμα για διαμονή. Απάντησα: «Καθεδρικός ναός υπάρχει, αυτοκίνητο μου χάρισαν οι ιερείς και ο κόσμος. Σήμερα μένουμε και δουλεύουμε σε μικρό σπίτι. Ήταν καλό σπίτι για έναν ιερέα, αλλά είναι μικρό για την επαρχιακή διοίκηση, και έχουμε πολλές δουλειές και πολύ κόσμο». .

Ήδη στη Μόσχα ξεκίνησα να μελετώ το ζήτημα για το πώς πρέπει να είναι το επαρχιακό διοικητήριο, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, στη μικρή επαρχία χρειάζεται πολυλειτουργικό κέντρο. Προετοιμάζοντας το σχέδιο του συγκροτήματος, μαζί με τον αρχιτέκτονα το σχεδιάσαμε με τέτοιο τρόπο ώστε, εκτός από το επαρχιακό διοικητήριο, το καθεδρικό και μοναστηριακό συγκρότημα να συμπεριλαμβάνει και τη βιβλιοθήκη με το αναγνωστήριο, την επαρχιακή αποθήκη και το μουσείο του ρωσικού πολιτισμού. Οι ηγούμενες του μοναστηριού θα εργάζονται στο συγκρότημα, θα ψέλνουν στην κλήρο, θα ψήνουν πρόσφορα,  θα καθαρίζουν το ναό, θα το στολίζουν με λουλούδια, και θα βοηθούν στην εξυπηρέτηση του μελλοντικού συγκροτήματος, μην ξεχνώντας ταυτόχρονα για την προσευχή του Ιησού και το άγρυπνο Ψαλτήριο.

Πώς λύνεται το οικονομικό πρόβλημα;

– Η οικονομική κατάσταση στη χώρα το 2011, όταν ξεκινήσαμε την κατασκευή, διέφερε ριζικά από την σημερινή. Σήμερα έχουμε τεράστια οικονομικά προβλήματα, επειδή πολλοί από τους παλιούς χορηγούς δεν μπορούν πια να μας βοηθήσουν. Δόξα τω Θεώ, μας είχε χορηγηθεί οικονομική ενίσχυση μέσω του Πατριαρχείου, αλλά δυστυχώς αυτή δεν επαρκεί. Προσπαθούμε να προσελκύσουμε πόρους από μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν να μας προσφέρουν βοήθεια στα μέτρα τους, για παράδειγμα μέσα από την δράση «Ονομαστικό τουβλάκι». 

Με τη βοήθεια του Θεού η κατασκευή συνεχίζεται, έχουν ήδη χτιστεί τρεις όροφοι. Έμεινε να κατασκευασθούν οι κορωνίδες, και να σκεπαστεί όλο το οικοδόμημα. Ελπίζω ότι, στις αρχές του 2018 θα το κάνουμε, και αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για την εσωτερική διαμόρφωση, δίκτυα και εξοπλισμό, το οποίο απαιτεί επίσης μεγάλα κεφάλαια. Έχουμε καταφέρει μόνο το ένα τέταρτο από το σύνολο της οικοδομής, αλλά δεν θλιβόμαστε, επειδή γνωρίζουμε ότι, ο Θεός έχει τα πάντα σε αφθονία, Εκείνος δεν μας ξεχνάει και μας βοηθάει, Εκείνος δίνει τα πάντα «εν καιρώ».

Γιατί χρειάζεται μουσείο εκκλησιαστικού πολιτισμού; 

Πώς βλέπετε την πολιτιστική και εκπαιδευτική αποστολή της επαρχίας Σας στο βορειοδυτικό μέρος του Νομού Πριμόρσκι; Πώς γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργηθεί μουσείο εκκλησιαστικούς πολιτισμού στο χώρο του επαρχιακού διοικητηρίου που χτίζεται τώρα;

– Όλη την ενσυνείδητη ζωή μου, ασχολούμαι με τον πολιτισμό, την τέχνη, έχω φοιτήσει στην σχολή καλών τεχνών, αποφοίτησα από το Αρχιτεκτονικό Ινστιτούτο της Μόσχας, έχτιζα ναούς, δίδασκα εκκλησιαστική τέχνη στην θεολογική σχολή του Νικολάου Περερβίνσκι. Από μικρός συχνά επισκεπτόμουν μουσεία, εκθέσεις. Όταν έγινα ηγούμενος του ναού Αγίου Παντελεήμωνος στην πρωτεύουσα, άρχισα σιγά-σιγά να συλλέγω διάφορα ιερά αντικείμενα και αναμνηστικά με σκοπό να ανοίξω στην ενορία το εκκλησιαστικό και αρχαιολογικό μουσείο. Ωστόσο ο νοσοκομειακός ναός δεν είχε χώρο γι’ αυτά. Μετά από λίγο με διόρισαν επίσκοπο και με έστειλαν στην ευλογημένη πόλη Αρσένιεβ. 

Ανάγκη για πολιτιστική και εκπαιδευτική δραστηριότητα στο Νομό Πριμόρσκι είναι τεράστια. Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του Νομού ποτέ δεν έχει φύγει έξω από τα όριά του. Τους είναι άγνωστοι οι θησαυροί του παλαιορωσικού πολιτισμού, οι οποίοι είναι προσιτοί για κατοίκους της Κεντρικής Ρωσίας, δηλαδή οι εντυπωσιακοί ναοί, παλιά μοναστήρια, εικόνες, τις οποίες ενδέχεται να μην δουν ποτέ. Για αυτό το λόγο είναι πολύ σημαντικό να τους γνωρίσουμε τα αμέτρητα πλούτη του ρωσικού πολιτισμού και της δοξασμένης χιλιετούς ιστορίας μας. 

Αυτό το καταλάβαιναν ακόμα και στα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας, αφού είχαν ανοίξει στα τοπικά και περιφερειακά κέντρα, όπως π.χ. στο Βλαντιβοστόκ, Χαμπάροβσκ, Ιρκούτσκ και άλλες πόλεις, τα ιστορικοεθνικά και καλλιτεχνικά μουσεία, στα οποία είχαν συγκεντρωθεί  πίνακες των Ρώσων και ξένων ζωγράφων, εικόνες των αρχαίων Ρώσων αγιογράφων, αντικείμενα καθημερινής ζωής του έθνους. Το μέλος του Ρωσικού γεωγραφικού συλλόγου  και ιστορικός της επαρχίας μας Λαρίσα Βασίλιεβνα Κολοντέι μελετάει τη ζωή στο Νομό Πριμόρσκι πριν την επανάσταση, συγκεντρώνοντας σταγόνα - σταγόνα τα στοιχεία για τους ντόπιους ιερείς και ιδρυτές των οικισμών. Ανάμεσά τους υπάρχουν αληθινοί ήρωες, ακόμα και νεομάρτυρες.

Στο Νομό Πριμόρσκι σε κάθε περιφερειακό κέντρο υπάρχει ένα μικρό λαογραφικό μουσείο, στο οποίο υπάρχουν πληροφορίες για τους μποχάι και τζουρζέν – φυλές που ζούσαν εδώ τα πολύ παλιά χρόνια, είτε για την σοβιετική περίοδο στην ιστορία της χώρας μας. Ωστόσο στο νομό Πριμόρσκι υπάρχουν πολύ λίγα μνημεία του γνήσιου ρωσικού πολιτισμού, ουσιαστικά δεν υπάρχουν αντικείμενα της εκκλησιαστικής και παραδοσιακής καθημερινότητας, επειδή ο ρωσικός λαός εγκαταστάθηκε εδώ μόλις έναν αιώνα πριν. Για αυτό μόνο στο δικό μας μελλοντικό μουσείο θα μπορούν οι άνθρωποι να δουν, πώς ζούσαν οι Ρώσοι στην περιοχή του Πριμόριε τον 19ο αιώνα, στις αρχές του 20ου αιώνα, να γνωρίζει τα καλύτερα δείγματα του παλαιορωσικού και ρωσικού πολιτισμού. Στο μουσείο θα διηγούνται την ιστορία της Αγίας Ρουσίας, το πώς οι πρόγονοί μας προσεύχονταν, εργάζονταν, ντύνονταν. 

Συλλέγουμε ιερά αντικείμενα και διάφορα εκθέματα για το μελλοντικό μουσείο. Έχουμε αρχείο σε μορφή πολυμέσων, αρχαία βιβλία, πίνακες, εκκλησιαστική αμφίεση, ρωσικές εθνικές στολές από διαφορετικές περιοχές, αργαλειά, σεντούκια, πήλινα δοχεία. Η συλλογή μας μεγαλώνει, και διοργανώνουμε εκθέσεις σε διάφορα μέρη. Στα έξι χρόνια ύπαρξης της επαρχίας διοργανώσαμε 30 εκθέσεις στην περιοχή του Πριμόριε. Ένα μέρος της συλλογής μας συμπεριλήφθηκε στην έκθεση των φωτοαντιγράφων των παλαιορωσικών εικόνων «Θαυμαστός ο Θεός με τα ιερά Του!» από τα αποθέματα του μουσείου Αντρέι Ρουμπλιόφ. Με πόρους από το διαγωνισμό επιδότησης «Ορθόδοξη πρωτοβουλία» αυτή η κοινή έκθεση γύρισε όλο το Νομό Πριμόρσκι, εκτέθηκε στο Κομσομόλσκ-να-Αμούρε, Χαμπάροβσκ, Βλαντιβοστόκ. 

Να αγγίξεις τα ιερά αντικείμενα

Κάθε χρόνο Εσείς διοργανώνετε ταξίδια προσκυνήματος στους Αγίους Τόπους και στα ιερά μέρα της κεντρικής Ρωσίας. Στα ταξίδια αυτά συμμετέχουν και κάτοικοι της περιοχής του Πριμόριε, και τα πνευματικά σας τέκνα από τη Μόσχα …

– Πριν δεκαπέντε χρόνια επισκέφθηκα τους Αγίους Τόπους με μικρό αριθμό ανθρώπων, και ένιωθα μεγάλη ωφέλεια και πνευματική ανακούφιση. Όταν πήγα εκεί με ομάδα 50 ενοριτών, νόμιζα ότι, θα ήταν κουραστικό και δύσκολο για μένα, ωστόσο αυτό το ταξίδι αποδείχθηκε ακόμα καλύτερη και πιο ωφέλιμη. Εκείνο το προσκύνημα δεν το έκανα τόσο για μένα, όσο για να ωφελήσω το ποίμνιό μου, το οποίο ανατρέφω πνευματικά. 

Σε μερικά χρόνια κάναμε επτά μεγάλα προσκυνηματικά ταξίδια, τρία στην Παλαιστίνη και τέσσερα στην Αγία Ρουσία, εκ των οποίων τα πέντε είχαν διοργανωθεί από επαρχία του Αρσένιεβ. Πολλοί άνθρωποι από τα βάθη του Νομού Πριμόρσκι μπόρεσαν να αγγίξουν τα διασωθέντα ερείπια των χριστιανικών ιεροτήτων στο έδαφος του Ισραήλ και της Ρωσίας. Αυτά τα ευσεβή ταξίδια εμπνέουν τους ανθρώπους, ενισχύουν την πίστη τους, τους παρακινούν να κάνουν καλές χριστιανικές πράξεις.

Στα δικά μας ευλογημένα ταξίδια συχνά συμμετέχουν και οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν, αλλά και αυτοί που πρόσφατα στράφηκαν στην πίστη. Βλέποντας τη συλλογικότητα μας, την κοινή μας χαρά και την παρουσία του Θεού, συχνά αρχίζουν να συλλογίζονται, και πιο πρόθυμα να πηγαίνουν στην Εκκλησία και επιλέγουν το δρόμο της σωτηρίας. 

Περί παιδείας, ιεραποστολικής δράσης και την συλλογική ανάγνωση του Ψαλητρίου

Πείτε μας για την ιεραποστολική δραστηριότητα στην επαρχία

– Προσέλκυση στο Καράβι σωτηρίας – στην Εκκλησία του Χριστού – των ανθρώπων που δεν πιστεύουν είναι μια από τις βασικότερες κατευθύνσεις της δουλειάς μας, η δεύτερη πλευρά της ιεραποστολικής μας δραστηριότητας. Στην ιεραποστολική δουλειά έχει μεγάλη σημασία η συνεργασία με το εκπαιδευτικό σύστημα. Συνεργαζόμαστε ενεργά με τους προϊσταμένους των τμημάτων εκπαίδευσης, τους διευθυντές των σχολείων και παιδικών σταθμών, τους δασκάλους, τους μεθοδιστές, τους ψυχολόγους και άλλους εθελοντές. Στα πλαίσια του προγράμματος «Αρχές του ορθόδοξου πολιτισμού» για την εκπαίδευση και την πνευματική υποστήριξη των παιδιών και των ενηλικών οι ιερείς και κατηχηστές διεξάγουν στα σχολεία μαθήματα και συζητήσεις, διοργανώνουν πνευματικές και εκπαιδευτικές εκδρομές στους ναούς και συναντήσεις με σημαντικούς ανθρώπους. Έχει ενδιαφέρον, για παράδειγμα, η εκδρομή στην αντρική σκήτη του Ιωάννη Προδρόμου, όπου βρίσκεται μοναδικό για την περιοχή του Πριμόριε ξύλινος ναός. 

Το καινούργιο σχολικό έτος το 65% των μαθητών της επαρχίας μας διάλεξαν μαθήματα σειράς « Αρχές ορθόδοξου πολιτισμού» από την κατεύθυνση Αρχές θρησκευτικού πολιτισμού και κοσμικής ηθικής. Στη Ρωσική Άπω Ανατολή είναι το μεγαλύτερο ποσοστό. 

Μερικές φορές το χρόνο η τουριστική εταιρεία «Πέντε αστέρια» με την συνδρομή μας διοργανώνει προσκυνήματα. Έχουμε και πρόγραμμα εκδρομών «Οι ναοί της περιοχής του Πριμόριε», και τέτοιο υπέροχο πρότζεκτ, όπως το φεστιβάλ των χορωδιών της Ρωσικής Άπω Ανατολής «Για την πίστη και την πατρίδα», στο οποίο συμμετέχουν ομάδες όχι μόνο από ολόκληρη την περιοχή του Πριμόριε, αλλά και από άλλες περιοχής της Ρωσικής Άπω Ανατολής. 

Συμμετέχουμε ενεργά στο πανρωσικό διαγωνισμό «Για το ηθικό κατόρθωμα του δασκάλου». Το έτος 2017 από τα 21 έργα που συμμετείχαν από τον Ομοσπονδιακό Νομό της Ρωσικής Άπω Ανατολής, τα πέντε ήταν από την επαρχία του Αρσένιεβ. Το έτος 2016 έργο από την επαρχία μας κατέλαβε δεύτερη θέση στο πανρωσικό γύρο του διαγωνισμού, ενώ το 2017 κατέλαβε την Τρίτη θέση.

Οι μαθητές μας νικούν στις Ολυμπιάδες στις Αρχές του ορθόδοξου πολιτισμού, οι νικητές πηγαίνουν στη Μόσχα για τον υπερτελικό. Είναι δύσκολο να τα απαριθμήσω όλα. 

Υπάρχουν επαρχιακά σχέδια στον τομέα της μόρφωσης;

– Η λέξη «μόρφωση» προέρχεται από τη λέξη «μορφή», και ο σκοπός της μόρφωσης είναι να αναπτυχθεί η μορφή του Θεού στον άνθρωπο. Επιδιώκουμε, ώστε τα αγαπημένα παιδιά μας να γίνουν πατριώτες τόσο του επίγειου κράτους, όσο, και το κυριότερο, της Ουράνιας Βασιλείας. Η έννοια «μορφωτική δραστηριότητα», κατ’ αρχήν, προϋποθέτει τη μόρφωση των πιστών ανθρώπων, ήτοι των έμπιστων τέκνων της Ορθοδοξίας. Είναι ο κυριότερος στόχος μας. Προσπαθούμε να ενισχύσουμε την πίστη του ποιμνίου μας, να το στηρίζουμε στον ευσεβή τρόπο ζωής με προσευχή. Για παράδειγμα, στις ενορίες της επαρχίας γίνεται συλλογική ανάγνωση του Ψαλτηρίου, οι πνευματικοί συγκεντρώνουν ομάδες είκοσι ατόμων, στις οποίες κάθε μέρα διαβάζουν από ένα Κάθισμα. Με αυτό τον τρόπο γίνεται ανάγνωση ολόκληρου του Ψαλτηρίου σε μια μέρα.

Αυτή η παράδοση, την οποία Εσείς είχατε ξεκινήσει, τηρείται μέχρι και σήμερα στο Ναό του Αγίου Παντελεήμωνος στη Μόσχα, όπου πιστοί συλλογικά διαβάζουν το Ψαλτήριον, και προσεύχονται ο ένας για τον άλλο. 

– Στον καθεδρικό ναό του Ευαγγελισμού στο Αρσένιεβ δρουν τέσσερεις τέτοιες «εικοσάδες» και μερικές ακόμα σε άλλους ναούς. Από την αρχή του καλοκαιριού η κάτοχος του μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στις φιλολογικές επιστήμες Βαλεντίνα Μπορίσοβνα Ντορογκάγια από την Αγία Πετρούπολη, καθηγήτρια στο σχολείο της σλαβικής γλώσσας και Ψαλτηρίου «Ζλατάρνιτσα», διοργανώνει στο ναό ομιλίες για την επεξήγηση των ψαλμών. Εδώ και δυο χρόνια γίνεται η από κοινού ανάγνωση των ακάθιστων ύμνων με συμφωνία, δηλαδή οι ορθόδοξοι άνθρωποι συμφωνούν για μεγάλο χρονικό διάστημα να προσεύχονται ο ένας για τον άλλο. Είναι γνωστά τα λόγια του Σωτήρος για την κοινή προσευχή για χάρη του Ονόματός Του.  

Από το «Σκι της Υπαπαντής» στο «Χορό της Υπαπαντής»

Πολύ συχνά οι ηλικιωμένοι ενορίτες προσεύχονται, κατόπιν συμφωνίας, για τα παιδιά τους, που βρίσκονται μακριά από την Εκκλησία. Πώς να προσελκύουμε τη νεολαία εντός των τοίχων της Εκκλησίας;

– Τα τελευταία χρόνια προσπαθούμε να δουλεύουμε πιο ενεργά με τη νεολαία. Για παράδειγμα, στη γιορτή της Υπαπαντής οργανώνουμε την συγκέντρωση της νεολαίας «Σκι της Υπαπαντής», μαζί με την τοπική αυτοδιοίκηση του Αρσένιεβ διοργανώνουμε το «Χορό της Υπαπαντής». Στην ακτή του ωκεανού στον όρμο Ζερκάλναγια χτίζεται τώρα κατασκήνωση για νέους. 

Όταν οι άνθρωποι είναι νέοι, δεν βρίσκουν πάντα αυτό που αναζητούν, αυτό που επιδιώκουν. Ο κάθε άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή αναζητά την καλοσύνη, την ομορφιά, την αλήθεια, την ευτυχία, ενώ η ευτυχία είναι το να είσαι με το Θεό. Μόνο ο Θεός είναι καλός, όμορφος και δίκαιος. Όταν ο κοινός μας πρόγονος, ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ, αμάρτησε και εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο, ήταν συνέχεια λυπημένος και συνέχεια έκλαιγε για την απωλεσθείσα χάρη επικοινωνίας με το Θεό. Εμείς, οι απόγονοί του, κληρονομήσαμε την τάση του για αμαρτία και διάφορες λύπες, καθώς επίσης, ως ένα είδος προκαταβολής, μια μικρή χάρη, δηλαδή οι Άγγελοι του Θεού μας μιλάνε στην κοιλιά της μητρός, όταν είμαστε βρέφη και τα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα παιδιά είναι τόσο φωτεινά και ευχάριστα. Ύστερα η χάρη σιγά σιγά μας εγκαταλείπει και εμείς νοσταλγούμε αυτή τη χάρη και προσπαθούμε να την ανακτήσουμε και πάλι μέσα από την ομορφιά, τη μουσική, σαρκικούς πόθους,  λαιμαργία, άλλες απολαύσεις αυτού του κόσμου. Όμως, η ψυχή δεν μπορεί να ικανοποιηθεί πλήρως με αυτά, και απλά και μόνο προσωρινά παρασέρνεται, ξεχνιέται. Μόνο η ζωή μέσα σε πίστη και το εκκλησιαστικό κατόρθωμα επιστρέφουν και πολλαπλασιάζουν αυτή τη χάρη. Ο Άγιος Αυγουστίνος είπε: «Κύριε, Εσύ μας δημιούργησες για τον Εαυτό Σου, και η ψυχή μας δεν έχει ησυχία, μέχρι να ησυχάσει μέσα Σου».

«Ντοστογιέφσκι και ιερομόναχος Σεραφείμ (Ρόουζ) ενίσχυσαν την πίστη μου»

Βλάντικα, πείτε μας παρακαλώ για την οικογένειά Σας, για το πώς ήρθατε στο Θεό.

– Η γιαγιά μου εκ μητρός, Άννα Νικολάεβνα Λιουμπάβινα, ήταν πιστός άνθρωπος. Όταν ήμουν μικρός, ήταν εκείνη που έβαλε μέσα μου τα θεμέλια της πίστης, με πολύ μαλακό και όχι επίμονο τρόπο με μυούσε σε αυτήν. Όμως, εγώ τότε δεν το καταλάβαινα. Μόνο όταν μεγάλωσα, θυμήθηκα πολλά από αυτά. Οι γονείς μου δουλεύαν ως μηχανικοί και ήταν κομματικοί άνθρωποι, αγαπούσαν τον τουρισμό και ήταν πολύ περίεργοι. Η μητέρα μου Γκλαφύρα Φιόντορβνα Φιόντοροβα είχε βαφτιστεί σε μικρή ηλικία, αλλά ζούσε στη δίνη του άθεου κόσμου. Ολόκληρη τη ζωή της επεδίωκε την πνευματικότητα και αναζητούσε το Θεό. Εγώ, όταν βρήκα το Δημιουργό, αφιέρωσα πλήρως τη ζωή μου στην υπηρεσία Του. 

Από πολύ μικρή ηλικία πάντα επεδίωκα κάτι ιδανικό, υπέροχο. Στο πρώτο έτος στο Ινστιτούτο μου άρεσε πολύ ο Ντοστογιέφσκι και τον αγάπησα πολύ, και έτσι μου ανοίχτηκε λίγο η πίστη. Τότε ήταν πολύ δύσκολο να βρεις κάποια πνευματική λογοτεχνία, και γι’ αυτό διάβαζα όλα, όσα έβρισκα για αυτό το θέμα, δηλαδή και ανατολίτικα θρησκευτικά βιβλία, και δυτικές φιλοσοφίες. Και μετά ένας ορθόδοξος άνθρωπος μου έδωσε να διαβάσω το Ευαγγέλιο, και μόλις το διάβασα, πίστεψα με όλη την καρδιά μου. Το βιβλίο του ιερομονάχου Σεραφείμ (Ρόουζ) «Ορθοδοξία η θρησκεία του μέλλοντος» ενίσχυσε την πίστη μου και βοήθησε να την καθαρίσω από τους ιούς άλλων θρησκευμάτων. Μετά από αυτό όλα έγιναν πολύ εύκολα και βασικά: άρχισα να πηγαίνω τακτικά στο ναό, να εξομολογούμαι και κοινωνώ, άρχισα να διαβάζω το Ευαγγέλιο, τις πρωινές και βραδινές προσευχές, τα βιβλία των αγίων πατέρων, όπως του άββα Δωρόθεου, το Αρχαίο Πατερικό, τους βίους των αγίων και άλλα βιβλία για τη σωτηρία της ψυχής.

«Βλέποντας σ’ εμένα τη βαθιά αλλαγή, πολλοί με τη χάρη του Θεού ήρθαν στην πίστη»

Μας μιλήσατε για τη γιαγιά και τη μητέρα σας, για τον πατέρα ιερέα τι θα πείτε;

– Ο πατέρας, Άλμπερτ Ιβάνοβιτς Φιόντοροβ δεν ήταν βαπτισμένος και δεν πίστευε στο Θεό, αλλά είχε ηθικές αρχές και χαρακτήρα ενός πιστού ανθρώπου. Όταν ήρθα στην πίστη, σύντομα και οι γονείς μου ήρθαν στο ναό, και μάλιστα ο πατέρας μου έγινε και ιερέας, ενώ η γιαγιά λίγο πριν το θάνατο ήθελε να εκάρη μοναχή. Πολλοί γνωστοί μου, βλέποντας τη βαθιά αλλαγή  που μου συνέβη, επίσης οδηγήθηκαν με την ελεημοσύνη του Θεού στην πίστη. Ήρθαν στην πίστη και τα μεγαλύτερα αδέρφια μου, και η κόρη με τον εγγόνο. Η αλήθεια είναι ότι,  σ’ αυτό το ματαιόδοξο κόσμο είναι πολύ δύσκολο να κρατιέσαι στην πίστη και να ακολουθείς το δρόμο σωτηρίας. Ευχαριστώ το Θεό, που όλοι δικοί μου άνθρωποι ήρθαν στην πίστη, αλλά μπροστά μας περιμένουν ακόμα πολλοί κόποι και πολλές λύπες.

Αναφέρατε προηγουμένως την κόρο και τον εγγονό, επομένως ήσασταν παντρεμένος. Τι έπαιξε ρόλο για την επιλογή μοναχισμού;

– Όταν ήρθα στο Θεό, ήμουν ήδη χωρισμένος, και μετά το μυστήριο του βαπτίσματος δεν καταφέραμε να σώσουμε το γάμο μας. Εκείνη την περίοδο με είχε συγκλονίσει το ύψος του μοναχικού κατορθώματος στο παράδειγμα του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου. Το βιβλίο του μου έδειξε όλο το ηθικό, πνευματικό και μυστικό ύψος της ορθόδοξης θεολογίας, και η ψυχή μου αναθερμάνθηκε μέσα στη ζήλια για το Θεό. Όταν διάβαζα τέτοια βιβλία, όπως «Φιλοκαλία», «Κλίμακα», «Αόρατος καβγάς», η ψυχή μου απλά καιγόταν. Μιλώντας την κοσμική γλώσσα, ερωτεύτηκα το μοναχισμό, το δρόμο θυσίας για χάρη του Χριστού. 

Σε αναζήτηση του πνευματικού πατέρα επισκεπτόμουν πολλούς ναούς, όπως κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος που γίνεται της εκκλησίας. Και ο Κύριος μου έστειλε τον πνευματικό, τον αρχιμανδρίτη Βενέδικτο (Πενκόβ), ο οποίος από το 1990 και μέχρι το θάνατό του φέτος τον Ιανουάριο ήταν ηγούμενος στη Μονή Όπτινα. Κάποτε τον επισκέφθηκα και του είπα: «Πατέρα, θέλω να γίνω μοναχός». Με κοίταξε με αγάπη, αλλά βλέποντας ότι, δεν είμαι έτοιμος είπε: «Αν θέλεις να είσαι μοναχός, ζήσε ως μοναχός». Από τότε προσπαθούσα να χτίσω τη ζωή μου σ’ αυτή την κατεύθυνση και περνούσα περισσότερο χρόνο με προσευχές, έβγαινα λιγότερο στον κόσμο και δεν επικοινωνούσα με αντίθετο φύλο, δεν έπινα κρασί. Λίγο αργότερα ο Κύριος μου έστειλε και άλλους γέροντες, όπως τους αρχιμανδρίτες Ναούμ (Μπάιμπορόντιν), Κύριλλο (Πάβλοβ), Στέφανο (Σεκσιάεβ).

 «Στη Ρωσία πρέπει να υπάρχει η μοσχοβολιά της Ρουσίας»

Βλαντίκα, ο Κύριος Σας όρισε να υπηρετείτε στην επαρχία του Αρσένιεβ. Τι το πιο σημαντικό έχετε καταλάβει εδώ;

– Στη Ρωσική Άπω Ανατολή υπάρχουν όλες οι συνθήκες τόσο για την ατομική σωτηρία, όσο και για την ιεραποστολική δράση. Εάν μιλήσω με λίγο πάθος, θα πω ότι η περιοχή του Πριμόριε είναι ακαλλιέργητη γη και η δουλειά μας είναι να τη οργώσουμε, να την σπείρουμε και να φέρουμε καλό καρπό. Εμείς εργαζόμαστε και σπέρνουμε προσπαθώντας να δώσουμε όλες τις δυνάμεις της ψυχής και του σώματός μας, ενώ τους κόπους μας θα τους εκτιμήσει εκείνος που θα θερίζει μετά από εμάς. Ωστόσο, την αληθινή κρίση και εκτίμηση των πράξεων μας, τι θα φυτρώσει, και τι καρπούς θα δώσει, την έχει μόνο ο Θεός. Όσο περισσότερο ζεις και εργάζεσαι, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ανικανότητά του, την αδυναμία σου και την σπουδαιότητα του Δημιουργού, την σοφία Του. 

Στο Νομό Πριμόρσκι οι σύγχρονοι χριστιανοί επιλύουν τα ίδια προβλήματα, που είχαν και οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων, οι οποίοι ζούσαν μέσα σε ειδωλολατρική κοινωνία. Τέτοιος εγωισμός δεν υπήρχε στη Ρωσία εδώ και χίλια χρόνια. Αυτό οφείλεται στην επίδραση της Δύσης, όπου για την πλειοψηφία των ανθρώπων το κυριότερο είναι η ατομική άνεση, και δεν θέλουν να σκέφτονται τίποτα άλλο. Γι’ αυτό το λόγο ο κύριος στόχος μας είναι με δικό μας προσωπικό παράδειγμα να δείξουμε στους πάντες τι είναι η χριστιανική πίστη, τι σημαίνει η ζωή σύμφωνα με το Ευαγγέλιο. Στη Ρωσία πρέπει να υπάρχει ρωσικό πνεύμα και μοσχοβολιά της Ρουσίας! Έτσι κατανοούμε τον προορισμό μας, πιστεύουμε και προσπαθούμε να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.