Πριν από λίγο καιρό, ο προνοητικός μας Πρύτανης με έστειλε για τον ετήσιο υποχρεωτικό «ιατρικό προληπτικό έλεγχο». Έτυχε ότι παρόλο που είμαι ιερέας, τα ένσημα μου τα κολλάνε στο πανεπιστήμιο. Έτσι, πήγα να επισκεφτώ όλους τους γιατρούς, να δώσω αίμα από την φλέβα, να ελέγξω καρδιακούς παλμούς, την λειτουργία του ήπατος και των νεφρών και πολλά άλλα.

Και όλα πήγαιναν ρολόι μέχρι που χτύπησα δειλά την πόρτα με την απειλητική πινακίδα "Ψυχίατρος", πίσω από την οποία με συνάντησε ένας ευχάριστος διανοούμενος νεαρός άνδρας με μια άσπρη σαν χιόνι ρόμπα. Το πρόσωπό του, όπως συχνά αστειεύονται στο ακαδημαϊκό μας περιβάλλον, «παραμορφώθηκε από τη διάνοια».

Αφού με χαιρέτησε ήσυχα και συγκρατημένα, μου ζήτησε να καθίσω και, συμπληρώνοντας τα έγγραφα, άρχισε να κάνει ερωτήσεις ρουτίνας σχετικά με το αν είχα προβλήματα με την όρεξη και τον ύπνο, τις ιδεοληπτικές επιθυμίες, τις φοβίες και ... Εδώ αυτός σταμάτησε διστακτικά και κοιτάζοντάς με κάπως απορημένος, ρώτησε με έκπληξη:

- Δηλαδή, είστε ιερέας και ταυτόχρονα διδάσκετε στο πανεπιστήμιο; Στην γραμματεία της θεο ... λο.. γίας;

- Ε, ναι ... - Του απάντησα με την ίδια έκπληξη στην φωνή.

- Και με τι ασχολείστε εκεί;

Οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν περίμενα ένα τέτοιο τέχνασμα από έναν ψυχίατρο (εξ ορισμού, έναν άνθρωπο νοήμονα). Η ερώτηση τέθηκε με μια τέτοια καταδικασμένη ρητορική ειρωνεία που δύσκολα μπόρεσα να αντισταθώ, χωρίς να πετάξω αστειευόμενος: «Χορεύω με τα ντέφια».

Με το στόμα κλειστό, άρχισα να σκέφτομαι πυρετωδώς ότι ο τύπος δεν ήταν προφανώς ανόητος, αλλά εντελώς "εκτός θέματος", και ως εκ τούτου, καλύτερα να αποφύγω τα αστεία – μπορεί να πιστέψει ...

Καλύτερα να του εξηγήσω ότι η χριστιανική κοσμοθεωρία και η νοοτροπία που σχετίζεται με αυτήν και βασίζεται στη θεολογία είναι ένα τόσο κολοσσιαίο στρώμα του ανθρώπινου πολιτισμού που δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη ότι η θεολογία είναι μια από τις πιο περιζήτητες κατευθύνσεις σε οποιοδήποτε ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο ανθρωπιστικών σπουδών.

Ότι, όπως και να το πιάσεις, χωρίς την θεολογία είναι αδύνατο να κατανοήσουμε το κίνητρο του Ρασκόλνικοφ, των Αγίων Μπορίς και Γκλεμπ, καθώς και την ετυμολογία της λέξης "σπασίμπο". Και σε γενικές γραμμές, πώς είναι δυνατόν για ένα άτομο που θεωρεί τον εαυτό του μορφωμένο να μην έχει διαβάσει το Ευαγγέλιο ούτε μια φορά και να μην γνωρίζει ποιος είναι ο Αγ. Αυγουστίνος ο Ευλογημένος ή ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος;

Λοιπόν, επειδή η θεολογία, σε αντίθεση με τις θρησκευτικές μελέτες, αποτελεί μια ματιά στο εσωτερικό της θρησκευτικής παράδοσης, είναι αυστηρά εκκλησιαστική σε όλο τον κόσμο και κανένας δεν θα εκπλαγεί βλέποντας έναν ιερέα-καθηγητή, τουλάχιστον σε ένα περιβάλλον διανοούμενων...

- Κάνετε χρήση απαγορευμένων ουσιών; - Ευγενικά, αλλά αυστηρά, ο γιατρός διέκοψε τις σκέψεις μου.

- Όχι, εγώ ...

- Δείξτε τους καρπούς σας ...

Δείχνοντας τους καρπούς, ένοιωσα πλέον εντελώς άβολα για να μιλήσω για τον Μπόρις και τον Γκλεμπ, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με το τμήμα θεολογίας και τον Αυγουστίνο, οπότε σώπασα συγκεχυμένα.

Αφού έλαβα από τον ψυχίατρο το σφραγισμένο πιστοποιητικό υγείας μου, σκέφτηκα ότι όλα αυτά είναι αρκετά σχετικά. Αν και μερικές φορές μας φαίνεται ότι είμαστε υγιείς, στην πραγματικότητα μας το λέει μόνο μια υποκειμενική αναλαμπή της υπερήφανης συνείδησής μας. Και πώς είναι στην πραγματικότητα; Μόνο ένας ψυχίατρος ξέρει ...

Παρεμπιπτόντως, στα μάτια του ψυχίατρου, στο σύστημα της κοσμοθεωρίας του, είμαι, στην καλύτερη περίπτωση, άρρωστος. Αφού επικοινωνώ, όπως έγραψε ένας σχολιαστής στο blog μου, με έναν «αόρατο φίλο». Στη χειρότερη περίπτωση, είμαι ψεύτης και τσαρλατάνος.

Αν και δεν παρατήρησα καμία επιθετικότητα από την πλευρά του, αν μπορούσε, σίγουρα δεν θα μου έδινε το πιστοποιητικό. Ή, πιο συγκεκριμένα, θα έδινε ένα, αλλά διαφορετικό.

Θα πείτε: "Κι εγώ πιστεύω, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί χρειαζόμαστε τον Θεό στο Σύνταγμα." Στα μάτια ορισμένων συνανθρώπων μας, εμείς, οι Ορθόδοξοι, είμαστε περίεργοι και αμαθείς αποστάτες, και η κοσμικότητα του κράτους αποτελεί μονοπώλιο του αθεϊσμού. Είτε εξηγείς είτε όχι, είτε προσπαθείς να δικαιολογηθείς είτε όχι, δεν έχει και ούτε θα έχει νόημα. Για αντικειμενικούς (ανατροφή) και υποκειμενικούς (αμαρτωλά πάθη, εκτρώσεις) λόγους, αυτοί παρατηρούν την παράδοσή μας με την ίδια αηδία όπως κι εμείς παρατηρούμε την σύγχρονη θεωρία αλλαγής φύλου.

Σε αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαστε ως επί το πλείστον ουτοπικοί. Πιστεύουμε στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη διακριτικότητα, την ακεραιότητα της οικογένειας και την ελευθερία επιλογής. Αλλά στην πραγματικότητα, όλα πάντοτε συμβαίνουν διαφορετικά: μας εξαναγκάζουν να βρεθούμε στο περιθώριο, έτσι ώστε να ζούμε εκεί στα κλειστά μας γκέτο και να μην έχουμε την ευκαιρία να συμμετάσχουμε στην οικοδόμηση του κράτους και της κοινωνίας στην οποία θα ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Εδώ υπάρχει μια κολοσσιαία και πολύ άδικη δυσαρμονία: εμείς, οι πιστοί, αποτελούμε μια συντριπτική πλειοψηφία, μεταξύ των πιστών υπάρχουν πάμπολλοι εξέχοντες επιστήμονες, θαυμάσιοι καθηγητές και γιατροί, δημόσια πρόσωπα με μεγάλο κύρος. Παρ’ όλα αυτά, μια μικρή αλλά δραστήρια και θορυβώδης ομάδα των φωνασκόντων μπλόγκερ μας χαρακτηρίζει περιθωριακούς.

Τι θα μας δώσει η αναφορά του Θεού στο Σύνταγμα; Όχι πολλά: θα θεμελιωθεί «εκ του νόμου» (de jure) το δικαίωμά μας ως πιστών να μιλάμε και να ακουστούμε.

Θα αποκατασταθεί στο τέλος η ιστορική δικαιοσύνη, διότι αυτή η χώρα, με εξαίρεση μια σχετικά σύντομη ιστορική περίοδο, χτίστηκε από τους προγόνους που «μας μεταβίβασαν την πίστη στον Θεό».

Για εμάς αυτό είναι ούτως ή άλλως προφανές, όπως και το γεγονός ότι ο γάμος είναι «ένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας» (επίσης μια υποτιθέμενη θέση για το επικαιροποιημένο Σύνταγμα), αλλά για πολλούς δεν αποτελεί απαραιτήτως γεγονός. Επομένως, δεν θα είναι περιττό να τους το υπενθυμίσουμε και πάλι.

Διαφορετικά, σε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια θα μας δώσουν ένα διαφορετικό πιστοποιητικό ...