Τέρμα. Τελεία και παύλα. Ούτε μπορώ ούτε έχει νόημα να υποφέρω άλλο. Η απόφαση του διαζυγίου έχει ωριμάσει εδώ και καιρό, έμαθα ήδη τη διεύθυνση του δικαστηρίου και έκανα αίτηση για αύριο. Στον ιερέα ήρθα, επειδή αυτός μας πάντρεψε, χρειαζόμουν την τελευταία του λέξη για να πάρω απόφαση.

- Ο σύζυγός μου έχει να δουλέψει για περισσότερο από ένα χρόνο και δεν επιδιώκει να αλλάξει κάτι. Μόλις ξυπνάει, κάθεται στον υπολογιστή. Κι εγώ όλη μέρα τρέχω: αφήνω το παιδί στον παιδικό σταθμό, μετά πάω στην δουλειά, το απόγευμα κάνω αντίστροφο δρομολόγιο – παιδικός σταθμός, ψώνια, μαγείρεμα... Αποπληρώνω το δάνειο του, χρωστάμε σε όλους τους φίλους μου! Ούτε αναρρωτική μπορώ να πάρω, ούτε διακοπές να πάω – μου τινάζει αμέσως τον προϋπολογισμό στον αέρα. Ένα ζευγάρι καλσόν για τον εαυτό μου δεν μπορώ να αγοράσω. Το παιδί δεν βλέπει φρούτα! Ούτε γιορτές, ούτε δώρα, ούτε ταξίδια, ούτε συναντήσεις με φίλους - απλά δεν υπάρχουν χρήματα για όλα αυτά. Η μεγαλύτερη μας διασκέδαση είναι να πάμε στο πάρκο και να ταΐσουμε τις πάπιες με ψωμί. Δεν έχω πλέον ούτε δάκρυα, ούτε θυμό, χάθηκα κι εγώ η ίδια όπως ήμουν πριν - χαρούμενη και ξέγνοιαστη. Και είμαι μόνο είκοσι δύο, θέλω τόσα πολλά!

- Δηλαδή, ο άνδρας σου είναι καθίκι; - μου κάνει την προκλητική ερώτηση ο ιερέας.

- Όχι, δεν είναι καθίκι. Γενικά αυτός είναι καλό παιδί, ευγενικός. Αλλά δεν θέλει να κάνει τίποτα.

- Δηλαδή, ανησυχείς μόνο για τα χρήματα;

- «Ναι», είπα και σκέφτηκα πόσο παράξενο ακούγεται αυτό.

- Βλέπω ότι η οικογένειά σας μπορεί να σωθεί.

- Πως; - Εγώ κοίταξα τον ιερέα με καχυποψία.

- Πρότεινέ του να μοιράσετε τον οικογενειακό προϋπολογισμό: ο καθένας ξοδεύει ανάλογα με το πόσο κερδίζει ...

Πιθανώς, ο πατήρ έλεγε ακόμα κάτι, αλλά δεν τον άκουγα. Εντυπωσιάστηκα, και ενθουσιάστηκα με αυτήν την ιδέα. Και πώς δεν το σκέφτηκα πριν; Είναι τόσο απλό! Βυθίστηκα ολόκληρη στην επεξεργασία του σχεδίου.

Ας πούμε, δεν θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τους νέους κανόνες άμεσα. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το δάνειο, αλλά, θα μπορούσα να κάνω υπομονή για άλλους 3-4 μήνες. Σήμερα θα το ανακοινώσω και θα ξεκινήσω τους υπολογισμούς αμέσως.

Έχουμε κοινά έξοδα: φαγητό, κοινόχρηστα και κήπος. Μπορούμε να τα μοιραστούμε. Δεν θα δώσω δεκάρα για το μόνιμα σταματημένο σαραβαλάκι του! Από τα λεφτά που θα περισσέψουν, μπορώ καμιά φορά να αγοράζω λιχουδιές, ανάλογα με τη διάθεση. Ίσως με αυτόν τον τρόπο θα δώσω ένα παράδειγμα;

Γύρισα σπίτι με καλή διάθεση, πήρα τηλέφωνο στο δικαστήριο, ακύρωσα το ραντεβού. Μου φάνηκε ότι στην άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε η ανακούφιση. Το πιο δύσκολο πράγμα που έχω μπροστά μου είναι η συζήτηση. Θα ξεκινήσω με το πιο σημαντικό προτού αρχίσουν οι φωνές.

- Για να σώσουμε την οικογένειά μας, προτείνω να χωρίσουμε το πορτοφόλι. Εσύ ξοδεύεις τα λεφτά που βγάζεις όπως θες, δεν θα σας πω ούτε λέξη, σου το υπόσχομαι. Κι εγώ επίσης ξοδεύω αυτά που βγάζω όπως θέλω. Τα έξοδα του παιδιού μοιραζόμαστε μισά-μισά.

- Οχι. Έχουμε δάνειο! Το να μοιράζουμε λεφτά είναι το τελευταίο βήμα για το διαζύγιο. Κι εσύ η ίδια θες να το κάνεις!

- Σκέψου το, δεν προτείνω να ξεκινήσουμε από σήμερα. Ας δοκιμάσουμε σε τρεις μήνες;

- Οχι. Αφού ξέρεις την κατάστασή μου, ξέρεις ότι δεν μπορώ να βρω τώρα δουλειά. Αποφάσισες να δείξεις ότι εξαρτώμαι από σένα; Και ποιος σου έδωσε τέτοια ιδέα; Η θερμοκρασία ανέβαινε κάθε δευτερόλεπτο.

«Καλά, σκέψου το προς το παρόν», αναστέναξα και υποχώρησα. Μπορώ να αρχίσω τις φωνές, αλλά δεν θα βοηθήσει. Και πρέπει να δοκιμάσω αυτήν την τελευταία ελπίδα.

Στη δουλειά, οι έμπειρες γυναίκες μου είπαν ομόφωνα, ότι αυτό θα με θάψει. Συμβούλευαν η μια μετά την άλλη να δηλώσω την μείωση μισθού και να αποταμιεύω ένα μέρος χρημάτων. «Όταν βγεις βόλτα με το παιδί, πάρε ένα παγωτό για τον εαυτό σου..» Αλλά ήθελα να σώσω την οικογένεια!

Είδα το φως στο τούνελ και δεν μπορούσα να εγκαταλείψω την ιδέα. Κάθε μέρα έστελνα στον άντρα μου επιλεγμένα σχετικά άρθρα στο Διαδίκτυο. Παράλληλα, διάβαζα τα πάντα για τις οικογενειακές διαφορές. Έχω ήδη δει καθαρά την διέξοδο! Και παρόλο που ο σύζυγός μου δεν συμφώνησε στο πείραμα, ο αέρας του σπιτιού μας γέμισε με την ενέργειά μου, τα όνειρά μου.

Με περίμενε μια δοκιμή δύναμης. Ο τέταρτος μήνας μετά τη συζήτησή μας έφτασε στο τέλος του. Ο σύζυγος δεν βρήκε δουλειά. Του δήλωσα ότι δεν θα πληρώσω το δάνειο. Κάθομαι, περιμένω την αντίδραση, αλλά από την άλλη μεριά υπήρχε ένα σοκ.

–Το καταλαβαίνεις ότι θα ακολουθήσουν οι τόκοι;

–Δε με νοιάζει πια. Πούλα το αυτοκίνητο, δανείσου από τη μητέρα σου, μάζευε μπουκάλια ... Εγώ δεν πληρώνω.

- Μήπως έχεις κουραστεί;

Αυτό ήταν κάτι καινούριο. Έχω καιρό να ακούσω ερώτηση για το πως είμαι. Αναρωτιέμαι τι συνέβη; Ο φόβος ή ο βομβαρδισμός με τα άρθρα; Αλλά τώρα δεν είναι η ώρα να ενδώσω στις αισθήσεις μου και να παρατήσω αυτά που κατόρθωσα! Έδειξα με όλο μου το ύφος ότι δεν έχω θέμα.

Αρχικά απλά έκρυψα τα χρήματα – αν δεν πληρώσει, θα επέμβω εγώ ... Αλλά μετά, αφού το ξανασκέφθηκα, αποφάσισα ότι καταστρέφω όσα είχα επιτύχει, υπονομεύοντας την ίδια μου την πρόθεση. Ο άνδρας μου έχει ήδη πιστέψει ότι δεν θα πληρώσω, γιατί να τον απογοητεύσω;

Με τέτοιες σκέψεις, με χαιρεκακία, με φόβο και μίσος προς τον εαυτό μου, αγόρασα ένα ζευγάρι νέα παπούτσια. Και μέχρι το βράδυ έκοβα βόλτες με το παιδί, γιατί φοβόμουν να γυρίσω σπίτι με τα ψώνια. Αλλά αφού αποφάσισα να δράσω;

Έξι μήνες μετά τη συζήτηση, ο άνδρας μου βρήκε δουλειά. Και τότε του άρεσε πολύ η ιδέα να μην μοιραζόμαστε τα χρήματα! Στην αρχή ένοιωθα πολύ προσβεβλημένη, γιατί ξεκινήσαμε από το μηδέν, ενώ όλα τα παλιά χρέη τα αποπλήρωσα εγώ. Το αυτοκίνητο που είχαμε από κοινού πουλήθηκε και το καινούριο που αγοράστηκε αργότερα ανήκε μόνο στον άνδρα μου. Στην αρχή, υπολογίζαμε με ζήλο τα μισά των αποδείξεων. Οποιαδήποτε σπατάλη χρημάτων χωρίς "έγγραφα" προκαλούσε αμοιβαία υποψία. Αλλά ο προγραμματισμός των αγορών έχει γίνει ένα συναρπαστικό παιχνίδι, μια κοινή διασκέδαση. Η ειρήνη έχει έρθει στην οικογένεια.

Ένα χρόνο αργότερα, ο άνδρας μου για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανε δώρο σκουλαρίκια. Μου το εξήγησε ότι τώρα δεν χρειάζεται να βγάζει λεφτά για το δώρο από τον κοινό προϋπολογισμό. Σταμάτησα να ζητάω οτιδήποτε από αυτόν, αλλά ο ίδιος άρχισε να με βοηθάει με το παιδί. Με τον χωρισμό του πορτοφολιού, χωρίσαμε τις ευθύνες.

Την δεδομένη στιγμή, το εισόδημά μου είναι πολύ μικρότερο από τον δικό του, το αποκαλεί «διακοσμητικό» και δεν το λαμβάνει καθόλου υπόψη στον προγραμματισμό των εξόδων.

Αν και καταλαβαίνω ότι αυτός ο τρόπος οικονομικής συνύπαρξης δεν είναι ο πιο σωστός για μια χριστιανική οικογένεια, μας βοήθησε να περάσουμε αυτή τη δύσκολη στιγμή και να σώσουμε το γάμο.