Καθημερινό ψωμί και λίγο περισσότερο
Διαβάστε περισσότερα

Ο σύζυγός μου και εγώ δεν ξέρουμε πώς να εξοικονομήσουμε χρήματα. Δεν έχουμε προμήθειες για μια "βροχερή μέρα", "για κάθε περίπτωση", "ποτέ δεν ξέρεις τι"... Και είναι πολύ δύσκολο να ευχαριστήσω τους γονείς μου με κάτι. Συνοδεύουν πάντοτε οποιοδήποτε δώρο, απλά ευχάριστο και ακόμη και απαραίτητο και χρήσιμο, με ένα σχόλιο: "γιατί ξοδέψατε χρήματα; Θα ήταν καλύτερα να αναβληθεί μόνο σε περίπτωση!». Και η χαρά υποτιμάται.

Οι περισσότερες από τις ζωές των γονέων δαπανήθηκαν κατά τη σοβιετική εποχή, όταν ήλπιζαν μόνο για τον εαυτό τους και για το κράτος: έσωσαν χρήματα σε βιβλία αποταμίευσης, περίμεναν στη γραμμή για στέγαση, ήταν σίγουροι για το γήρας τους.

Τότε το κράτος εξαπάτησε τις προσδοκίες τους, από τότε βασίζονται μόνο στη δική τους δύναμη, επειδή η γενιά τους δεν είναι συνηθισμένη να εμπιστεύεται τον Θεό. Οι γονείς ζουν σε κατάσταση συντριπτικής ανησυχίας για το μέλλον, φόβο πανικού για φτώχεια και αλλαγή...

Η γενιά μου αντιμετωπίζει τα χρήματα πολύ πιο απλά. Οι περισσότεροι από τους συνομηλίκους μου συνηθίζουν να τους κερδίζουν με σχετικά εύκολους τρόπους – στην τριάντα χρόνια ζωής μου, δεν έχω συναντήσει ακόμη έναν ομότιμο μεταξύ των γνωστών μου που θα δούλευαν, για παράδειγμα, σε ένα εργοστάσιο. Πολλοί παίρνουν δάνεια για όλες τις περιπτώσεις: για την αγορά ενός αυτοκινήτου, ενός διαμερίσματος, γαμήλιων εορτασμών, επισκευών, διακοπών και ακόμη και για τη γέννηση ενός παιδιού. Γιατί να αποθηκεύσετε αν μπορείτε να αγοράσετε τώρα και να πληρώσετε αργότερα;

Μέχρι πρόσφατα, ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν επίσης τραπεζικοί οφειλέτες, έχοντας αγοράσει ένα μεγάλο οικογενειακό αυτοκίνητο: μεγάλο, άνετο, ιδανικό για ταξίδια μεγάλων αποστάσεων μιας μεγάλης οικογένειας. Είναι καλός για όλους, εκτός από ένα πράγμα – δεν μπορούσαμε να τον αντέξουμε πάρα πολύ, ακόμη και με έναν καλό μισθό ως συντάκτης μιας διαδικτυακής πύλης ειδήσεων, με την οποία συνεργάστηκε ο σύζυγός μου μέχρι την άνοιξη του τρέχοντος έτους. Αναμέναμε ότι σε έξι χρόνια σταθερών κερδών θα πληρώναμε το δάνειο... Αλλά ο Θεός είχε το δικό του σχέδιο για μας.

Μετά την κρίση της άνοιξης, ο σύζυγός μου έμεινε χωρίς δουλειά. Βρεθήκαμε χωρίς μέσα βιοπορισμού σε ένα νοικιασμένο διαμέρισμα, με ένα τεράστιο απλήρωτο δάνειο, με σημαντικές μηνιαίες εισφορές και τρία μικρά παιδιά.

Μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε ότι με λόγια, ως πιστά παιδιά της Εκκλησίας του Χριστού, στην πραγματικότητα βασιζόμαστε κυρίως στη δική μας δύναμη. Ως εκ θαύματος, καταφέραμε να δανειστούμε χρήματα από φίλους για να κλείσουμε το χρέος στην τράπεζα και να μην πληρώσουμε τόκους. Και ο σύζυγος, μετά από μια μακρά αναζήτηση για το συνηθισμένο κοσμικό έργο, δέχτηκε την προσφορά του ηγουμένου να βρει δουλειά ως κοινωνικός δάσκαλος στην εκκλησία μας.

Αν ο Κύριος δεν μας είχε στερήσει τη συνήθη άνεση και ευημερία μας, δύσκολα θα είχαμε αποφασίσει να αλλάξουμε τη ζωή μας τόσο ριζικά. Φυσικά, ο τρέχων μισθός δεν μπορεί καν να συγκριθεί με την ευημερία του συντάκτη. Αλλά το έργο του συζύγου μου έχει πλέον νόημα, με στόχο να βοηθήσει τους ανθρώπους, οι μέρες δεν περνούν για την επιδίωξη αξιολογήσεων και μονοήμερων ειδήσεων. Οι μέτριοι οικονομικοί μας πόροι με ανάγκασαν να επανεξετάσω τις μεθόδους καλλιέργειας. Συνειδητοποίησα ότι αγοράσαμε πολλά προϊόντα "για το μέλλον", δεν είχαμε χρόνο να τα φάμε και πετάξαμε τα πάντα: μπαγιάτικο ψωμί, χαλασμένα λαχανικά και μισοφαγωμένα φρούτα.

Τώρα έχουμε μάθει να αγοράζουμε ακριβώς όσο μια οικογένεια πέντε μπορεί να φάει πριν από την επόμενη αγορά. Αντί να πηγαίνουμε σε οικογενειακές καφετέριες, τις οποίες αγαπήσαμε πάρα πολύ και όπου ο σύζυγός μου μπορούσε να κάνει ένα μικρό διάλειμμα από ένα πολυάσχολο πρόγραμμα, αρχίσαμε να περπατάμε περισσότερο, να επισκεφτούμε διάφορα μουσεία και εκθέσεις με παιδιά.

Εκπτώσεις παρέχονται για μεγάλες οικογένειες σχεδόν παντού, αν δεν υπάρχει δωρεάν είσοδος. Ακόμα δεν εξοικονομούμε χρήματα. Εάν έχουμε ένα χρηματικό ποσό που μπορούμε να ξοδέψουμε όχι σε άμεσες ανάγκες, αλλά όπως θέλουμε, το ξοδεύουμε σε εντυπώσεις. Είμαι πεπεισμένος ότι τα ακριβά παπούτσια και τα επώνυμα ρούχα δεν αποτυπώνονται στις παιδικές αναμνήσεις. Προτιμούν ακόμη και βραστό καλαμπόκι σε νόστιμο φαγητό εστιατορίου. Αλλά τα παιδιά θυμούνται πικνίκ στο πάρκο, ένα ταξίδι σε φίλους στη γειτονική περιοχή σε ένα σπίτι δίπλα στο ποτάμι, όπου υπάρχει μια βάρκα και μπορείτε να περάσετε τη νύχτα σε μια σκηνή στον κήπο. Θυμούνται τη βραδινή ανάγνωση του βιβλίου, όταν όλοι μπορούν να μπουν στο κρεβάτι του μεγάλου γονέα και να κουλουριαστούν άνετα κάτω από την κουβέρτα, θυμούνται επίσης τη διασκέδαση με τον μπαμπά, ο οποίος τώρα δεν εξαφανίζεται όλο το εικοσιτετράωρο στη δουλειά.

Αυτοί είναι πραγματικοί θησαυροί, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τον σύζυγό μου και για μένα. Επειδή είναι αγάπη και καλές αναμνήσεις που δεν μπορούν να υποτιμήσουν μια κρίση, οι συνθήκες ζωής δεν μπορούν να πάρουν μακριά. Οι μέρες που περνούν με παιδιά σε απλές χαρές είναι προσιτές για κάθε φτωχό άτομο. Ο Κύριος ξέρει ότι τα παιδιά μας χρειάζονται ένα σπίτι, φαγητό και ρούχα – και τα έχουν όλα. Ξέρει ότι τότε πρέπει να εκπαιδευτούν και, όπως λένε, να σταθούν στα πόδια τους – δεν έχω καμία αμφιβολία ότι δεν θα μας αφήσει ούτε σε αυτό. Αλλά οι καλές σχέσεις και η αγάπη στο σπίτι είναι η ανησυχία μας με τον σύζυγό μου.

Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να μου μιλάνε για την ανάγκη να έχουν ένα "οικονομικό μαξιλάρι", ένας από τους γνωστούς των γονιών μου έρχεται στο μυαλό μου όλη την ώρα. Αγαπούσε τον μοναδικό γιο της τόσο πολύ που πήρε το διαζύγιό του από τη σύζυγό του με γάντζο ή απατεώνα, και στη συνέχεια "κούνησε" την ευημερία του. Και εδώ ζούσε ένας πενήντα χρονών Νικολάι με τη μαμά και τον μπαμπά του. Κέρδισε καλά: στην αρχή έκανε μια κομψή ανακαίνιση στο διαμέρισμα, και στη συνέχεια μόλις έσωσε "για μια βροχερή μέρα". Και αυτή η μέρα έχει έρθει. Μόνο όχι γι ' αυτόν, αλλά για τη μητέρα του: πρώτα έθαψε τον σύζυγό της, και μετά από αυτόν – τον αγαπημένο Νικόλαο. Τώρα η απογοητευμένη γυναίκα έμεινε μόνη της σε ένα πολυτελές διαμέρισμα και με σημαντική εξοικονόμηση. Μόνο που δεν μπορούν να της δώσουν πίσω ούτε τον άντρα της ούτε τον γιο της...


Αρχικό άρθρο: http://portal-logos.ru/index.php/deti-i-vospitanie/chelovek-v-tserkvi/item/392-khleb-nasushchnyj-i-nemnogo-bolshe