Mόδα της εποχής μας είναι οι λεγόμενοι γάμοι συμβίωσης. H έννοια του όρου αυτού σήμερα διαφέρει αρκετά από εκείνη που υπήρχε μερικές δεκαετίες πριν. Σήμερα ονομάζεται έτσι όχι η ένωση δύο ατόμων με σκοπό την οικογένεια που δηλώνετε στο κράτος χωρίς να τελεστεί το θρησκευτικό μυστήριο αλλά με «πολιτισμένο» τρόπο ονομάζουν έτσι εκείνο που η εκκλησία θεωρεί διεφθαρμένη συμβίωση. Και ορισμένα ζευγάρια για χρόνια συζούν, δημιουργούν το κοινό νοικοκυριό τους, ανατρέφουν τα παιδιά τους και αγανακτούν όταν κάποιος μιλάει για την κατωτερότητα αυτού του γάμου που τον θεωρούν ότι δεν έχει υποχρεώσεις, δεν έχει ευθύνη και δεν δηλώνονται ανοιχτά οι μελλοντικές προθέσεις τους.  Τί είναι η δημιουργία οικογένειας με το θεσμό του γάμου (πολιτικός ή θρησκευτικός) και τί είναι η απλή συμβίωση; Μας απαντά ο ιερέας Arkadiy Machsumov, κληρικός του καθεδρικού Ναού Αγίας Τριάδας της πόλης Ποκρόβσκ (Έγκελς).  

«Δεν θέλω να μιλήσω για το γάμο και ειδικά για τον εκκλησιαστικό γάμο με επιφανειακό και καθοδηγητικό τρόπο, με το «αν γίνεται ή δεν γίνεται», «καλά ή άσχημα» διότι για να χτίσουμε σωστή σχέση απέναντι του πρώτα πρέπει να καθορίσουμε τί είναι ο γάμος. 

Για ένα βαπτισμένο άτομο, η οικογένεια είναι μια μικρή Εκκλησία. Αλλά τι είναι η Εκκλησία; Είναι μια κοινότητα ανθρώπων που επιθυμούν την σωτηρία των αθάνατων ψυχών τους και την μεταφορά τους από αυτόν τον προσωρινό, ταραγμένο και επιθετικό κόσμο, στον αιώνιο κόσμο, όπου δεν υπάρχει πια γήρας, ασθένεια, εξάρτηση, ψέμα, διάφορα πάθη , αλλά μόνο η μεγαλύτερη ευδαιμονία και ομορφιά. Σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι βρίσκονται δίπλα στον Θεό. Σε αυτόν τον κόσμο αγαπούν ο ένας τον άλλον και αυτό αποτελεί το ιδανικό της σχέσης όλων με τον καθένα.

Αλλά επειδή δεν μπορούμε και δεν ξέρουμε να συμπεριφερόμαστε σε όλους με τον ίδιο τρόπο, ο Θεός μας έδωσε την ευκαιρία να εκπαιδευτούμε στο ανώτερο σχολείο φροντίδας και υπομονής, στην οικογένεια. Εδώ όλα ξεκινούν από αγάπη, από ένα ζεστό, ρομαντικό συναίσθημα, έτσι στη πορεία της ζωής υπό το βάρος των κακουχιών, των θλίψεων, των δοκιμών και των δυσκολιών, να παραμείνει τουλάχιστον κάποια φωτεινή ανάμνηση της πρώτης αγάπης. Εδώ επίσης γεννιέται ένα πιο υψηλό είδος αγάπης, η μητρική και η πατρική. Και από το σχολείο αυτό μπορείτε να ανασύρετε εικόνες και παραδείγματα να δείτε τον γείτονά σας σαν αδελφό, αδερφή, γιο, κόρη, ηλικιωμένη μητέρα ή πατέρα... Πρέπει να συγχωρείτε ο ένας τον άλλον όπως θα συγχωρέσετε τους δικούς σας ανθρώπους, τους φίλους σας, να υποφέρετε από τον πόνο τους και να μοιράζεστε τη χαρά τους.

Η χριστιανική οικογένεια είναι επίσης ένα σχολείο που διατηρεί και μεταφέρει γνώσεις για τον Θεό, τις εντολές Του και το δρόμο της σωτηρίας. Η χριστιανική οικογένεια γνωρίζει Ποιος είναι ο Επικεφαλής. Όπως ο κάθε χριστιανός που δεν είναι οικογενειάρχης γνωρίζει ότι ο Θεός βρίσκεται στο προσκήνιο της ζωής του σε όλα.

Η οικογένεια είναι μια ειδική ένωση, στην οποία πρέπει να υπάρχουν παιδιά. Εάν οι άνθρωποι αναλογίζονταν τον πόνο, τις φοβίες και την αγωνία που έχουν τα παιδιά και τι συναισθήματα σε όλη τη διάρκεια της ζωής μετά τη γέννηση δίνει η χαρά της μητρότητος και της πατρότητος, τότε  θα αποτολμούσαν να γίνουν γονείς; Ο Θεός ενισχύει τη δύναμη του άνδρα και της γυναίκας με τη χαρά από τη σαρκική επικοινωνία και φέρνει φυσική αρμονία στην ένωση τους. Βοηθά τον άνθρωπο να υπερνικήσει την ανθρώπινη αδυναμία και με την σωματική επαφή κάνει απτή την επικοινωνία αγάπης, χαρίζει τρυφερότητα και στοργή. Και αυτή η πλευρά της ζωής οποιουδήποτε ατόμου είναι σημαντική, ζωτικά απαραίτητη, κατανοητή και σε μια πραγματική οικογένεια είναι ανώτερη και όμορφη. Αλλά για έναν πιστό αυτός ο τρόπος ζωής υπάρχει μόνο στο πλαίσιο της γενικής αρμονίας, και δεν αποτελεί αυτόνομη αξία και δεν υπάρχει χωρίς το σύνολο και φυσικά εκτός των πλαισίων της οικογένειας.

Ένας Χριστιανός δεν χρειάζεται να αναρωτιέται: "Γιατί πρέπει να έχω επίσημη σχέση; Γιατί πρέπει να είναι τόσο απαραίτητη αυτή η απεχθής σφραγίδα στα χαρτιά μου;" Ο Χριστιανός καταλαβαίνει ότι αν υπάρχει κάποιο κώλυμα ανάμεσα σε αυτόν και τον Θεό, αυτό πρέπει να αρθεί. Και αυτό το εμπόδιο είναι η αμαρτία, οποιαδήποτε παραβίαση της τάξης των πραγμάτων που ορίζει ο Θεός. Ο «γάμος συμβίωσης», ο τερματισμός της εγκυμοσύνης, ένας σχετικά τίμιος τρόπος απόκτησης ξένων περιουσιακών στοιχείων, αβλαβές φλερτ στη δουλειά και στο Διαδίκτυο, μας χρησιμεύουν για την κάλυψη άσχημων και επιβλαβών ψεμάτων που έχουν σχεδιαστεί για να εξαπατήσουμε, πρώτα απ 'όλα, τους εαυτούς μας, τη συνείδησή μας .

Οι αντίπαλοι του γάμου λένε στον εαυτό τους: "Η ελευθερία μου είναι πολύτιμη, είμαι ελεύθερος από κανόνες και από τον κοινωνικό εξαναγκασμό." Αλλά στη γλώσσα της πίστης αυτό μεταφράζεται ως εξής: «Είμαι το κέντρο του σύμπαντος, είμαι μια απόλυτη αυτάρκεια, είμαι πάρα πολύ σπουδαίος και πάρα πολύ σημαντικός για να υπακούω σε αρχές, διότι για μένα δεν υπάρχουν αρχές. Είμαι νέος και όμορφος, θέλω να γευτώ όλες τις απολαύσεις του σώματός μου, να εκμεταλλευτώ τις δυνατότητες που προσφέρει η εμφάνισή μου, χωρίς να πληρώσω τίποτα σε αντάλλαγμα. Ο Θεός, που με υπαγορεύει πως να οργανώσω τη ζωή μου, δεν θα με δεσμεύσει»,  και ούτω καθεξής. Με τη λέξη «εγώ» γίνομαι ένα είδωλο που επισκιάζει ακόμη και τον ίδιο το Δημιουργό του.

Σήμερα, για να προσέλθει ένας Χριστιανός στην Θεία Κοινωνία, η Εκκλησία δεν απαιτεί από αυτόν  να έχει τελέσει θρησκευτικό γάμο. Για το κράτος αρκεί η καταγραφή στα μητρώα του Ληξιαρχείου για να είναι αποδεκτός ένας γάμος. Όμως και εδώ υπάρχει καταφανής περιφρόνηση: «Τι, στην πραγματικότητα, είναι αυτό το κράτος; Γιατί μου υποδεικνύει πώς να ζήσω; "Τότε θα ήθελα να προτείνω: λοιπόν, πετάξτε την ταυτότητά σας, αποσυρθείτε στο δάσος, αλλά διατηρήστε τα  δικαιώματά σας και τις ελευθερίες σας, θεραπεύστε τον εαυτό σας, προστατέψτε τον. Και αν κάποτε δεχθείτε απειλή ή επίθεση για τη ζωή σας από επικίνδυνους ανθρώπους και χωρίς την  αίσθηση του χιούμορ, για κανέναν λόγο μην σκεφτείτε να καλέσετε την αστυνομία, στην οποία το κράτος παραχώρησε την αρμοδιότητα της επιβολής τάξης με τη στολή και το όπλο.

Πολύ περισσότερο δεν μπορώ να καταλάβω όταν μιλούν για «γάμο συμβίωσης» οι άνθρωποι που ζουν μαζί για χρόνια, έχουν παιδιά και ζουν με ειρήνη και αρμονία. Τι τους εμποδίζει να επισημοποιήσουν τη σχέση τους συνάπτοντας έναν θρησκευτικό γάμο; Η υπερηφάνεια ή η έλλειψη θρησκευτικής συνειδήσεως; Ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός υπάκουε στους ρωμαϊκούς νόμους και δεν απέτρεπε τους μαθητές να μην υπακούσουν. Είπε: «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Μάρκος 12:17).

Αν σήμερα σε εξομολόγηση πεις σε έναν άντρα ή σε μια κοπέλα που αποφάσισε μετά από κάποιο θαύμα να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων, ότι πρώτα πρέπει να τακτοποιήσει την προσωπική του ζωή, να την κάνει πραγματικά πλήρη και χαρούμενη, τίμια και ανοιχτή, και μετά να έλθει προς το Χριστό, τότε δυστυχώς το Χριστό επιλέγει μια μικρή μειοψηφία. Οι υπόλοιποι τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τα πάθη τους, και να ξεχάσουν όλα όσα συνδέονται με την πίστη και την Εκκλησία.

Η λεγόμενη ελεύθερη σχέση ακόμη δεν έφερε ευτυχία και αρμονία σε κανένα. Διότι όπως συμβαίνει σε κάθε σύγχυση έτσι και οι ελεύθερες σχέσεις, εκτός από την ψευδαίσθηση, έχουν παρενέργειες, που οδηγούν στην εξάρτηση και το θάνατο. Κατά κανόνα, δεν διαρκούν πολύ, φέρνουν απογοήτευση, προδοσία, θλίψη και δυσπιστία στα άτομα του αντίθετου φύλου. Το να ζεις «για τον εαυτό σου», χωρίς παιδιά, σε αποδυναμώνει και εκφυλίζει τα συναισθήματα. Η αμαρτία του σώματος σκοτώνει την αγάπη, κάνει τον άνθρωπο σκληρόκαρδο και κυνικό, σαν έναν στυγνό επιχειρηματία που αξιολογεί τους ανθρώπους όπως τα άλογα που είναι προς πώληση και ελέγχονται στα δόντια και στη κορμοστασιά τους.

Όλα αυτά οδηγούν στο γεγονός ότι σήμερα ένας τεράστιος αριθμός ανδρών και γυναικών εξακολουθούν να ικανοποιούν τα πάθη τους. Και ως αποτέλεσμα, η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών στη χώρα μας (αν δεν έχουν υποστεί άμβλωση) ανατρέφονται από μονογονεϊκές οικογένειες(μητέρα και γιαγιά), επειδή ο μπαμπάς έφυγε στο άκουσμα: "Είμαι έγκυος" ή μετά τις πρώτες δυσκολίες που προέκυψαν. Και φοβόμαστε να τα ανταλλάξουμε όλα αυτά με μια κανονική υγιή οικογένεια και με οδηγό το Χριστό.

Αλλά ο Θεός έχει ήδη κάνει τα πάντα για να μας διευκολύνει να έρθουμε σε Αυτόν. Ίσως ήρθε λοιπόν ο καιρός να απαλλαχθούμε από τα βουνά των σκουπιδιών τα οποία εμείς οι ίδιοι βάλαμε στη ψυχή μας και να πάρουμε το δρόμο προς τον Θεό.