Η σχέση με την μαριχουάνα στην κοινωνία είναι διφορούμενη. Κάποιος πιστεύει, ότι αυτό είναι το ίδιο ναρκωτικό όπως και τα άλλα, και η εξάπλωσή του πρέπει να καταπολεμηθεί με κάθε διαθέσιμο τρόπο. Κάποιος προτείνει την εισαγωγή του όρου «ελαφριά ναρκωτικά» και τη νομιμοποίηση το συντομότερο δυνατό όλων των ειδών κάνναβης. Η Εκκλησία δεν υποστηρίζει την ιδέα της νομιμοποίησης. Γιατί; Για αυτό το θέμα μιλάμε με τον επικεφαλής του τομέα πληροφοριών και εκδόσεων του Τμήματος Νεολαίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Διάκονο Μιχαήλ Περσίν. – Πατέρα Μιχαήλ, σήμερα τα ναρκωτικά διαιρούνται συχνά σε «ελαφριά» και «βαριά», ανάλογα με το βαθμό κινδύνου τους για την ανθρώπινη υγεία. Τι σκέφτεστε για αυτήν την προσέγγιση;

– Ως διαφημιστικό κόλπο. Και με διπλή αδικία. Πρώτον, κάθε ναρκωτικό, εξ ορισμού, φέρνει προς το τάφο. Δεύτερον, η ζωή του ανθρώπου δεν περιορίζεται μόνο με την υγεία του. Πεθαίνει όχι μόνο το σώμα, αλλά και η ψυχή.

Το ναρκωτικό, – ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα σκοτώνει, – επηρεάζει καταρχήν τον πνευματικό κόσμο του ανθρώπου. Τόσο η μαριχουάνα όσο και η ηρωίνη είναι εξίσου ικανά να αλλάξουν τον ανθρώπινο νου και αυτό είναι ασυμβίβαστο με την Ορθόδοξη ζωή. Η αιτία είναι απλή: μια αλλοιωμένη συνείδηση είναι μια ανοιχτή πύλη προς την ψυχή, αλλά ποιοι «επισκέπτες» θα την κατοικήσουν; Ο Θεός; – Αλλά ο Θεός δεν έρχεται χωρίς πρόσκληση, χωρίς προσευχή σε Αυτόν. Η συζήτηση με τον Θεό προϋποθέτει καθαριότητα, αλλά όχι την κατάσταση μέθης. Στη συνέχεια, οι οπαδοί της πνευματικότητας των ναρκωτικών αρχίζουν να υποστηρίζουν, ότι η ψυχή απλά επαναφορτίζεται με κάποιες «ενέργειες». Αναρωτιόμαστε, ποιες είναι αυτές οι ενέργειες που δεν είναι του Θεού και σε ποιον ανήκουν; Και εδώ είναι καλό να θυμόμαστε, ότι στον πνευματικό κόσμο μετά τις αμαρτίες εμφανίστηκαν οι αμαρτωλοί άγγελοι, πρόθυμοι να αναλάβουν τον άνθρωπο, να τον υποδουλώσουν. Σε αυτό και αποτελείται ο βασικός κίνδυνος.

Ως εκ τούτου, η χρήση ναρκωτικών, ακόμη και με σκοπό της απλής «ψυχαγωγίας», «για χαλάρωση» είναι μια άμεση πορεία προς την εμμονή, όταν ο άνθρωπος αρχίζει να μην ανήκει πλέον στον εαυτό του… Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλες οι πρακτικές που βασίζονται σε τέτοιο ντόπινγκ απορρίπτονται κυριολεκτικά από τον Χριστιανισμό. Το κάπνισμα για διαφωτισμό και της κατανόησης κάποιων υψηλότερων αληθειών – αυτή είναι μια προσπάθεια λήψης κάποιου είδους πνευματικών δώρων με χρήση βιοχημείας. Το πολύ που μπορεί να υπολογίσει κανείς, είναι η ναρκωτική ευφορία – μια ψεύτικη πνευματική αναπλήρωση, έχοντας λάβει την οποία, οι περισσότεροι βιάζονται να ηρεμήσουν, πιστεύοντας, ότι έχουν βρει την Αλήθεια.

Η Εκκλησία είναι κατά των ψευδαισθήσεων: για την επικοινωνία με τον Θεό πρέπει να υπάρχει μυαλό καθαρό, χωρίς θολότητα. Επομένως, από πνευματική άποψη, δεν υπάρχουν ελαφριά ναρκωτικά, όπως δεν υπάρχουν μεγάλες και μικρές αμαρτίες.

Κάθε πρακτική με ναρκωτικά – είναι βύθιση στα ψέματα, αλλά εδώ είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε, ότι όσο και δύσκολο είναι αυτό, από πνευματική (όχι ιατρική) άποψη, μπορούμε πάντα να σταματήσουμε.

Πολύ συχνά οι τοξικομανείς έρχονται για εξομολόγηση στην Εκκλησία κατά τους τελευταίους μήνες της ζωής τους. Το ναρκωτικό αραιώνει την ψυχή τους, το καθιστά διαπερατό από πνευματικές επιρροές, τους επιτρέπει να δουν τον πνευματικό κόσμο. Αλλά εκεί βλέπουν μόνο αληθινούς δαίμονες. Και τότε ο άνθρωπος, όπως ο πρίγκιπας Άμλετ, συνειδητοποιεί ότι ο θάνατος – δεν είναι ακόμα το τέλος. Ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο τρομακτικό. Και αυτοί, ήδη καταδικασμένοι άνθρωποι, τρέχουν στην Εκκλησία κατατρομαγμένοι, γιατί η μεταθανάτια ζωή τους θα μετατραπεί σε εφιάλτη για αυτούς, ότι ο εμπαιγμός θα είναι αιώνιος.

Ένας άλλος λόγος επικοινωνίας των ναρκομανών με τον Χριστό είναι, ότι καταλαβαίνουν, ότι ο θάνατος του σώματος δεν ελευθερώνει την ψυχή από την εξάρτηση, η οποία δεν μπορεί να ικανοποιηθεί μετά το θάνατο. Αποδεικνύεται, ότι το πάθος παραμένει, αλλά το σώμα που θα μπορούσε να γεμίσει με τις ουσίες, δεν υπάρχει ήδη. Αλλά ούτε υπάρχει θέση για τον Θεό σε μια τέτοια ψυχή. Και η αιώνια διάσπαση της ψυχής με πλήρη αδυναμία επικοινωνίας με τον Θεό – αυτή είναι η κόλαση.

– Και τι γίνεται με το κρασί;

– Τόσο αυτό όσο και τα ναρκωτικά είναι ένας μέρος του κόσμου μας, που δημιουργήθηκε από τον Θεό. Και ο άνθρωπος καλείται να μάθει πώς να τα διαχειρίζεται σύμφωνα με το σχέδιο του Δημιουργού. Και το κακό απλά παρασιτεί στο καλό. Υπό αυτήν την έννοια, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του αλκοολισμού και του εθισμού από τα ναρκωτικά.

Ένα άλλο πράγμα είναι ότι το κρασί είναι ένα προϊόν γνωστό στον πολιτισμό μας. Με την πάροδο των αιώνων, η κουλτούρα οινοπνεύματος έχει αναπτυχθεί μεταξύ των Ευρωπαίων λαών, στην οποία εκτιμήθηκε η ικανότητα να πίνεις χωρίς να μεθύσεις.

Δυστυχώς, σήμερα έχουμε χάσει τον πολιτισμό των γιορτών (που οδήγησε στον ανεξέλεγκτο αλκοολισμό), αλλά σε πολλές πατριαρχικές κοινωνίες, για παράδειγμα, στον Καύκασο ή στα Βαλκάνια, συνεχίζει να υπάρχει.

Επιπλέον, οι ανθρωπολόγοι λένε, ότι άνθρωποι διαφορετικών εθνών ανέχονται με διάφορους τρόπους τα ναρκωτικά. Έτσι, διάφορα παράγωγα κάνναβης διανέμονται στην Κεντρική Ασία, στην Καραϊβική. Αλλά στην Ευρώπη, και γενικά στον δυτικό της μέρος, δεν υπάρχει λαϊκός πολιτισμός για τη χρήση τους. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για την κατανάλωση κρασιού, στην οποία δεν προσαρμόζονται οι πολιτισμοί των βόρειων λαών. Έτσι, η μηχανική μεταφορά πολιτιστικών παραδόσεων που παρατηρείται σήμερα οδηγεί σε ερήμωση.

– Αλλά σήμερα η "μαστούρα" είναι αρκετά δημοφιλές…

– Νομίζω, ότι εκτός από τη μόδα για τον εξωτισμό, έπαιξε σημαντικό ρόλο εδώ η λαχτάρα των ανθρώπων για διάφορες πνευματικές πρακτικές. Αν κοιτάξουμε λίγο πίσω, θα δούμε ακριβώς ποια γεγονότα συνδέονταν με την εμφάνιση της μαριχουάνας στη Δυτική και, στη συνέχεια, στη ρωσική κοινωνία.

Στη δεκαετία του '60, το κίνημα "χίπη", ύστερα και η μουσική του Bob Marley και η μόδα για τη Rasta που ήρθε μαζί της – όλα αυτά προέκυψαν από μια διαμαρτυρία ενάντια στον πολιτισμό εκείνης της εποχής, που μιμούσε εξωτερικά τον Χριστιανισμό, που ήταν ουσιαστικά φιλιστινισμός της μέσης τάξης. Αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνο από τις ιδέες του εμπλουτισμού και της ευχαρίστησης, χρειάζεται και κάτι άλλο.

Ιερός μέρος δεν είναι ποτέ άδειο, όπως δεν υπάρχουν εντελώς άψυχες κοινωνίες. Μαζί με άλλες θρησκευτικές πρακτικές και ιδέες, ήρθε στον δυτικό κόσμο και η «μαστούρα».

Έτσι, μέσω συγκρούσεων κοσμοθεωρίας αξίων, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός άρχισε να ολισθαίνει σε σαμανισμό. Οι αρχικές πρακτικές ναρκωτικών, που βασίζονται στην ιδέα της σύνδεσης με κάποιες «δυνάμεις», αντικαθιστούν την υψηλή παράδοσης της προσευχής στο Χριστιανισμού που οδηγούσε σε προσωπική αγάπη του Θεού.

– Σήμερα συχνά ακούγονται λόγια για τη νομιμοποίηση των ελαφριών ναρκωτικών. Τι σκέφτεστε για αυτό;

– Υπάρχει μύθος, ότι η νομιμοποίηση αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προόδου, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό είναι αναπόφευκτο. Αλλά στον 20ό αιώνα, ήδη παρατηρήσουμε το παράδειγμα μιας χώρας που έχει αδιέξοδο σε αυτό το μονοπάτι – αυτή είναι η Κίνα.

Από τον 18ο αιώνα, από την Ινδία τα ναρκωτικά έφεραν εκεί με αντάλλαγμα σε κοσμήματα. Ως αποτέλεσμα, στις αρχές του 20ού αιώνα, η δυναστεία των αυτοκρατόρων της Κίνας μετατράπηκε σε δυναστεία ναρκομανών που ήταν πολύ εξαρτημένη. Μόνο οι τερατώδεις καταστολές του Μάο κατέστησαν την εξόντωση σχεδόν όλης της μαφίας ναρκωτικών και τη δημιουργία προϋποθέσεων για το ξέσπασμα της χώρας από τη φτώχεια και τον Μεσαίωνα, στην οποία έζησε, σε ένα σύγχρονο, ανεπτυγμένο κράτος.

Αυτό δε σημαίνει, ότι η νομιμοποίηση είναι αδύνατη στη Ρωσία. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση, θα μιλάμε για ένα εγκληματικό κράτος, σε σχέση με το οποίο οι Χριστιανοί, σύμφωνα με τις Βασικές αρχές της Κοινωνικής Έννοιας, έχουν κάθε δικαίωμα στην πολιτική ανυπακοή, να παραβιάζουν τους ποινικούς νόμους και, τελικά, θα αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους.

Μην περιπλανηθείτε ότι μια κοινωνία νόμιμων ναρκωτικών είναι μια κοινωνία πλήρους ελευθερίας. Αντίθετα, πάρτε οποιαδήποτε σύγχρονη δυστοπία – σχεδόν παντού οι ίδιοι οι άνθρωποι οδηγούνται στον θλιβερό ολοκληρωτισμό, αντικαθιστώντας μια πραγματική πλήρη ζωή με μια ζωή που αποτελείται από δύο πράγματα – ασφαλές σεξ και ναρκωτικά.

Η καθολική χρήση δε θα οδηγήσει στη γενική «φώτιση», αλλά θα αποπλανήσει τους ανθρώπους μακριά από τον πραγματικό κόσμο. Και αυτό δε θα είναι πλέον μια υπέροχη νέα ζωή, αλλά απλώς η ψευδαίσθηση της. Μια φτηνή πλαστή πραγματικότητα.

Μιλώντας για τη στάση της Εκκλησίας στα ναρκωτικά, αξίζει να θυμηθούμε το γεγονός, ότι ο Χριστός στο Γολγοθά αρνήθηκε να πιει το πονηρό ποτό που του πρόσφεραν οι στρατιώτες. Ο Θεός των Χριστιανών με πλήρη συνείδηση περπάτησε τον Δρόμο του Σταυρού για χάρη της Ανάστασής μας.